Ţegar mađur eldist fer mađur ađ átta sig á nýjum gildum. Gildum sem mađur dáđist ađ sem barn. Hvađ er ţađ sem barniđ dáist ađ? Jú, litlir heimar, ţví ţađ eru litlir heimar allstađar.
Ég átti mér lítinn heim, sem var í raun ađeins lćkjarsitra í túngarđinum heima. Ţar gat mađur búiđ sér til sinn eiginn draumaheim. Lćkurinn var uppspretta fagurra heima, sem mađur gat leikiđ sér í, reynt ađ ná í hornsíli og sullađ í ađ eilífu, ađ ţví er manni fannst.
Ég vaknađi reyndar upp viđ vondan draum eitt sumarkvöld, ţegar ég sá ullarlufsu líđa rólega niđur eftir lćkjarfarveginum. Af einskćrri forvitni röllti ég upp eftir lćknum og mér til undrunar fann ég illa fariđ lík af sjálfdauđri rollu neđan viđ fossinn.
Jú, draumurinn var búinn, en góđur draumur var ţađ međan hann entist...
hmmm, ţú ert semsagt ađ átta ţig á nýjum litlum heimum. Vonandi ekki á sama hátt og međ lćkinn samt?
Viđ uppsprettur alls hins fagra í veröldinni eru sjálfdauđar rollur af einhverri gerđ, Skabbi minn. Ţetta hef ég lćrt á langri líflsleiđ.
Allt fram streymir... og fegurđin er sjaldan einsömul á lífsins lćk.
Haraldur sagđi í raun allt sem segja ţarf.
-
-