Ekki tekur betra viđ á ţriđjudegi... hefđi betur sleppt ţví ađ drekka ţessa flösku í gćrkveldi...
Nú er ég veikur og ţreyttur og ţrútinn
ţurrausinn andlaus og fređinn í gegn.
Kverkarnar rámar en kom ţó á Lútinn
kaldur og veikur er Gestapóţegn.
Mikill nú lífsleiđinn lođir viđ gamla,
lokiđ ég ríf upp af flöskunnar háls.
Er ţađ víst máliđ í svínerí svamla,
sukka og ölvađur taka til máls.
Kaffćra allt hér međ köllum og hrópum,
kyrja um drykkjanna nauđsynjar mjöđ.
Rymjum og stynjum og rugliđ burt sópum
ráđumst á eymdina, drekkum smá glöđ.
Kannske verđ lasinn og veikur á morgun,
varla ţađ bćtir ađ drekka sem ég.
Tönglast mun líka um timburmanns borgun
téđ verđur líđanin óskemmtileg.
Ţetta er bara ađ verđa ađ spennandi framhaldssögu. Svona getur ţetta nú orđiđ međ ţessa timburmenn. Skál!
Ćtlarđu ađ liggja í timburmönnum alla vikuna, ţađ tekur ţví varla ađ láta renna af sér ţađ er hvort eđ er alveg ađ bresta á helgi. Skál.
Ţetta er ljóta ástandiđ hjá ţér Skabbi minn, hertu nú upp hugann og skelltu í í ţig nokkrum hráum eggjum.
Ég vil leiđrétta eina línu, sem er bragfrćđilega röng :
Verđ kannske lasinn og veikur á morgun...
Skál...