Lítill sálmur um Ákavíti
Ákavíti allstaðar
alltaf flaska kær
flas er ei til fagnaðar
farð'ei burtu mær
Hér hefur nú verið formlega stofnað Kveðist á fyrir Laumupúka... Mær var síðasta orðið og því byrja ég næstu vísu á Mær:
Mæra vil ég mat og kúka,
mikið enn.
Líttu við til laumupúka.
ljóðum menn!
Menn og konur laumast létt,
lipurt stíga þræði.
Afar gaman alveg rétt,
yrkja laumukvæði.
Kvæðalaum í leyni fælt
úr ljúfum svefn upp hrukku,
brátt þó verður vinasælt,
vekja mun hér lukku.
Ég á örugglega ekki eftir að geta haldið þessu í mörgum vísum á dag. [Brosir] En kannski öðru hvoru, jafnvel eina á dag... vonandi finna fleiri þráðinn fljótt.
Lukkan þráðinn lýsir bjart,
ljósið áfram gengur.
Stikl á vísum stoppar vart,
stöldrum ekki lengur.
Ótrúlegt að enginn hafi séð þetta fyrr... ég hugsa að það verði ekkert mikið fleiri hér næstu vikur... kíki kannske þegar ég man...
Lengur rennur laumaþráður,
líta bráðum fleiri inn
hann um nokkrar hitnar gráður,
heit brátt verður rassakinn.
Kinnar roðna konu á,
komist upp leyndarmál.
Guðar sig og blakar brá,
blíðmælgi reynist hál.
Hál oft reynist hugsun mín,
helst ei lengi í kolli.
Hér þó kem ég heim til þín,
hér ég kannski tolli.
Tollir ekkert toppnum á,
tíma man ég tvenna.
Eðli hluta allra sjá,
upp og niður renna.
Renna má ei rassinn á
rímið skal hér vera gott.
Laumuþráðinn lengja má.
Lausavísan hér er flott.
Flottan laumu- fínan -þráð,
fann hérna um daginn.
Lifnar nú meir' líf er skráð,
lengir púkabraginn.
Púkabrag ég pára hér
á passlegt laumusvæði.
Erkipúkar erum vér,
inni á fínum þræði.
Ég byrjaði á svari á ákveðnum stað í nótt, sem ég sendi svo áðan, en það virkaði ekki. Virtist hafa aftengst og þurfti að logga inn. [Svekkt og súr]
Þræðir vefjast þvers og kruss,
þétta vegi blútsins.
Sveipaðir leynd svart sem pluss,
sveigðar bylgjur klútsins.
Það tókst hjá mér.
Tengingin hélst inni í langan tíma aldrei þessu vant.
[Ljómar upp]
Klúturinn er klár og hress,
kann á mótorhjólið.
Frakkur Snigill flúði stress
og fór í erlent skjólið.
Skjólið ykkar skoða loks,
skarplega er laumast.
Þráðurinn er fyrsta flokks,
föndur telst hann naumast.
Naumast er það nokkur furða
nafnið þitt að sjá hér inni.
Er á þræði engin snurða,
öll við drekkum Skabba minni.
[Ljómar upp] Velkomin Regína.
Minni Gínu mæli nú,
mikil er sú kona.
Vissi þessi virktar frú,
vildi laumast svona.
Svona þið nú læðist létt
um litla kríli sálma.
Laumist hér og labbið nétt
líkt og með dulda hjálma.
Hjálma eigum hlaðna töfrum,
huliðsvegum notum á.
Með Þrumuguðsins góðu höfrum
greið er leið um mýrarflá.
Hér er átt við BNA.
Og það var mikið að ég fann þetta. Datt nú alveg í hug að þetta væri hjá einum af okkar skáldum.
Fláræði og fólskubrögð
fæstum duga.
Illindin öll skipulögð
engan buga.
Bugast ei í baráttu
bestu strákar okkar.
Óstöðvandi áráttu
íshandbolti rokkar.
Rokkar mótið rímna nú,
reynast kappar slyngir.
Ekki græt ég ef að þú
inn nú vísu stingir.
Stinga upp þar stærri garð,
stafla vísna hlaða.
Fjöldinn þræði eykur arð,
alla gerir glaða.
Glaða hérna gesti finn
sem geta vísur kveðið.
Eitthvað nú ég áfram spinn
ekki get ég beðið.
Bíða má hann Billi hér,
berist vísa næsta.
Þolinmæðin þrautin er,
þreyja tímann smæsta.
Smæsta vísan verður
verulega stutt.
Garður var hér gerður
sem gátum við burt rutt.
Daglegt brauð, gjössovel.
Ryðjast niður bragarbrot,
brauð nú dagsins elda.
Hugur minn í þankaþrot,
þylur vísu gelda.
Það hefur aldeilis lifnað yfir þessum laumupúkakvæðaþráði... [Ljómar upp]
Geldur er í hugsun heila,
hreyfist varla rím né orð,
kannske er það vísnaveila
vekur mig þó laumuborð.
Laumuborðið bjargar þér
braginn aftur finnur
Á meðan laumast Lútar hér
ljósbláir og kvinnur
(Æ, þið hoppuðuð yfir "tíðahvörfin".)
Kvinna engin er hann Búbbi
enda þótt hann gulur sé.
Má þó vera með í klúbbi:
“Megalaumupúkavé”.
Hvarfið nefna má fyrir' mjer
"erkilaumupúkavje".
Undrast þó að enn ei hjer
erkilaumupúkann sje.
Veit ekki hví Skabbi vildi ekki tíðahvörfin... [Klórar sér í höfðinu]
Sést ekki spott né spé,
spakt af Fukovs vörum.
Getinn kannski gerði hlé,
á glettnum laumusvörum.
Mér sýnist sem svo að Billi og Skabbi hafi sent sínar vísur inn á svo til sama tíma. Billi þó mínútu á undan. Það þykir mér líkleg skýring á hversvegna Skabbi tók ekki "tíðahvörfin" þá er líka við mig að sakast að hafa tekið "laumuborð" í stað "tíðahvörfin" Þar var ég of fljótur á mér. en gott og vel.
Laumusvörin svífa hátt
um sálmakrílið
Athvarf þetta breytist brátt
í besta skýlið
Æ, það er innsláttarvilla í síðustu vísunni minni. "Erkilaumupúkavje" á að sjálfsögðu að vera "megalaumupúkavje". Ég held að það sé ómögulegt að laga þetta. Ef ég smelli á bláu stjörnuna hverfur allt saman og þá ruglast þráðurinn.
Skýlið gott er skáldaþjóð,
skelli hér inn vísu.
Til að fyrirgefning góð
gefist draumaskvísu.
Draumaskvísa dundar við,
drög að ljóðaminni.
Kímin Fukov kom' á skrið,
kapp að þráðinn finni.
(Já, þetta var víst á sama tíma. En þetta er allt flott núna, og flott samtenging á tveim upphafsorðum Regína. [Ljómar upp])
Finni herra Fuckov ekki
fremsta laumupúkaþráðinn.
Þá bíður staða hans nú hnekki
sem helsti erkilaumusnáðinn.
Snáðinn litli Mikki mús,
mikið kvartar núna.
Þræði týndi þessi lús,
þrautin feikna snúna.
Snúið er snara fram
Snögghendu og rímu.
Samt sem áður fer mér fram
færn' í þeirri glímu.
Glími nú við laumuljóð
læðist hér um þræði
Hulið fyrir þessa þjóð
þetta litla kvæði.
Kvæðið hulu leyndar létt,
lagt við þráðarenda.
Annað kemur alveg rétt,
ætla muni lenda.
Lenda vil ég lendum hjá
er leggst ég nú í bólið.
Laumast svo með létta þrá
í laumupúkaskjólið.
Laumupúkaskjólið skot,
skýlir nokkrum púkum.
Dreymir Billa dægrin vot,
dagsins vísu ljúkum.
Ljúkum ekki laumuþræði
lokun fyrr en skellur á.
Látum streyma ljóðaflæði.
Léttist Skabba geðið þá.
Þá mun Skabba glaða geð,
geysilega hækka.
Vefjist bandið mikla með,
megi þráður stækka.
Pfff. Ég ætla ekkert að bíða marga daga eftir lífi.
Stækkar lítið vísnaver,
vefjist tunga um tönn.
Ljóðum gleymir lútsins her,
lengist varla spönn.
(Smá tilraun til framrímaðra, hringhentra sléttubanda.)
Spanna hendur mitti mjótt,
mannsins lendar vakna.
Hanna og Gvendur ærslast ótt,
annara kennda ei sakna.
Skemmtileg tilraun. Hér mun svo fyrsta dverghendan mín.
Söknuður og sæla ekki
samlynd hjón.
Hætta er að hlaup' í kekki,
hroðasjón.
Sjón er ekk’að sjá þetta,
sjaldan Skabbi lítur inn.
Ermar má nú upp bretta,
áfram ljóð ég hérna spinn.
Spinnið áfram ykkar ljóð
yrkið styrkið þráðinn
Þið nú nærið sætan sjóð
senn mun stækka snáðinn
Snáðinn verður voða stór,
vonandi að manni.
Etur mikið orðaklór,
yrktu næstu granni.
Grannar þínir góðir hér
geta snáðann fóðrað.
Bý ég hér við hlið'á þér
heimsækja þig langar mér.
Mér finnst gaman mikið hér,
mæti hér á daginn.
Gjarna hérna gleymi mér,
gaula fer svo maginn.
Magann fyllti mikið kjöt,
meðlæti og drykkur.
Þykja mér nú þröng mín föt,
þyrfti að æla, gikkur.
Gikkjum ekki geðjast að,
góðum mat á þorra.
Banda frá sér borði hlað,
bölva svo og korra.
Korrað fáum kannski við
á kátu Þarfablóti.
Þann sautjánda mun safnast lið
hjá sönnum drykkjuþrjóti.
Drykkjuþrjótur Þarfi er,
þetta vita allir menn.
Mætum þar með mjaðarker,
megi hittast póar senn.
Senn mun ykkur hitta hér
haldið verður partý
Fullir allir verðum vér
veizlunni þá margt í.
Margt í veislu mjöður rann,
matur var á borðum.
Fjörugt syngja fólkið kann,
fagna glatt í orðum.
Orða vil ég vísu hér,
virðast aðrir gleyma.
Skrepp ég hingað skemmti mér,
skapa, læt mig dreyma.
Dreymir mig í dökkum litum,
dapur er minn hugur nú.
Við okkar löngu æfi stritum,
uns við dauðans göngum brú.
Brúin sterk og stendur enn,
stöðugt umferð landar.
Víst þeir eitt sinn voru menn,
virðast orðnir andar.
Andar stundum ansi köldu
óvina á milli.
Fram nú göngum fyrir skjöldu,
fögnum okkar stilli.
Stilli mína strengi hljótt,
strítt þeir meg' ei hljóma.
Leikur hérna ljóðið mjótt,
lokið, komin nótt.
Næturóþol nú er brott.
nægan svefninn fékk ég.
Mætan eftir morgunþvott
í mína vinnu stekk ég.
Ég hef fundið svarið svalt,
sveif það hérna ofar.
Hver það orti kalla kalt,
knöttinn bjúving lofar.
(Stuðlað í lághendu... held ég)
Lof og prís fær knattarpot
í litlum pukurþræði.
Aftur skaut ég þrumuskot
í ljóðaskeytafræði
Fræðin hafa falið sig,
færðist stuðlakraftur.
Bjúving litli, bættu þig.
Byrjaðu nú aftur.
Aftur fer ég upp á hest
inn á þráðinn ríð ég.
Hræri svo minn hrossabrest
held svo áfram minn veg.
Vegur Texa vestur í,
víðu sólarlagi.
Hörpu munns þar heyrist í,
hringlar* bauna-magi.
[* Lesist: það gas sem fylgir baunaáti]
Maginn á mér mikill er
matarforðabúrið
Belginn þann ég ber á mér
ber hann líkt og úrið.
Úrið telur tímans ferð,
talar enga þvælu.
Áfram hvort sem harma berð,
hamingju og sælu.
Sæll er hann að sjá þig hér
svaka glaður maður
Vill hann njótast nú með þér
nautnaseggur graður.
Graður ertu grallari
og glaður stundar daður.
Svaðalegur svallari
og svæsinn kvennamaður.
Kvennamanni kitlar oft,
konu augum líti.
Tralli litli tekst á loft,
tjáir ást í flýti.
Flýtir, asi, flausturspot
fer í taugar dömu.
Bráðræðisins brókarskot
bræði veldur sömu.
Sömu vill þá baða ber
brjóstn henna lofa,
Dömu vill ég hafa hér
hjá mér má hún sofa.
Sofa má hún hjá mér hér
hafa vill ég dömu,
Lofa hennar brjóstin ber
baða vill þá sömu.
Sofa vil ég svanna hjá,
sérstaklega á kvöldin.
Ef feimni dömu þjakar þá,
þá má fella tjöldin.
Tjöldin falla, tjörufat,
tjargaður með fiðri.
Byrjunin á blaðamat,
bölvuðu fárviðri
Klámhundur nú kominn hér
kvelur skálda gæðing.
Bósi þessi bráðum fer
brott með sinn ónæðing.
Hvaða vitleysa, Offari, það eru nú ýmsir orðljótari en þú og sumir ósmekklegir.
Næðingur er napur víst,
næstverstur á toppnum.
Alveg vildi allra síst,
ýtt þér vær' af koppnum.
Fárviðrið hér fer um mig
fór hér útaf þræði
Gott að hér ei hef sært þig
hér með mínu kvæði.
Kvæðin eru misjöfn mjög,
manna hér á lútnum. [konur eru líka menn]
Semur varla verstu lög,
væni rétt' úr kútnum.
Kútur litli, klæmdust ei,
kvartar við það snótin.
Við rósamálið raknar mey,
og rifnar upp klofbótin.
Bótin stóra bætir gat
brúðan vindi heldur
Gella sú er gallað frat
gatleysi því veldur.
(fyrirgefið mér klámið)
Veldur maður vanda stórum?
Virðast erfið sumra ráð.
Hrjáðir í *naglhreinsun fórum,
hætti ég þó ekk' í bráð.
(* líkkistunaglar)
Bráðina ég brytja smátt,
borðana svo glaður.
Í eftirrétt svo eitthvað hrátt
enda til í daður.
Daðrið skondið skemmtun góð
skrautlegt hjá mér stundum
Oft hjá mér það er sem ljóð
endar vart með fundum
Fundarsetur ferlega,
fjári eru leiðar.
Bregð mér oftast berlega,
bara út á heiðar.
[Í huganum sko]
(Þetta kom svona út, læt það flakka.)
Heiðar snyrtir hefur víst
heldur víðan smekkinn.
Er lostinn úr hans lóki brýst
hann leggst með ýmsu á bekkinn.
Bekkjar partý oft fór í
ætíð fullur var þar
Hafið ég hef nám á ný
nú samt lítið skólafrí.
Fríið sumars fer í brátt,
flýg að sólarströndu.
Þá skal drabbað dansað kátt,
drykkjar- svolgra -blöndu.
Blöndum aðra blöndu nú
bragðbætt sjupp með gini
Skelltu því í skál nú frú
skálum svo við vini.
Vinir lyftum glösum glatt,
guðatára njótum.
Lífi verður lifað hratt,
lífshraðbraut við þjótum.
Þýt ég heim og heimanað,
hvet ég jóinn vakra.
Eftir ferð ég fer í bað.
Fer í bað með Akra. (Smjörlíki, jíííhaaa.)
Akra smjörsins líki létt,
ljúft það rennur niður.
Langtum frekar Ljómann. Rétt,
líkar Akra miður.
Miður finnst nú mörgum að
magnist hér upp klámið.
Ýmsir mættu í með hrað
endurhæfisnámið.
Numið hef ég nóttina,
nærst á myrkri einu.
Sökk í þunga sóttina,
sálar meini hreinu.
Sælir eru laumupúkar því þeir munu sannleikann erfa...
Hrein er vitsins vitleysa
vin sé nokkuð skrítinn.
Hábölvuð er hálskveisa
hreinsa vil burt skítinn.
Skítinn mun ég skafa út með skóflu stórri.
Verð ég ekki við það sljórri.
Verður andinn jafnvel frjórri.
Loksins, loksins ! [Ljómar upp]
Frjórri vjer því fundum nú
fagra þráðinn púka.
Laumupúka leynda bú
ljóðskáld munu brúka.
Brúkar þráðinn besti púkinn,
brátt þá fjölgar skvísunum.
Koma sér þá kannski’í mjúkinn
með kankvísi í vísunum.
Vísu skvísu vísri af
vísra fýsnir rísa brátt.
Dísa vísa drýsli gaf
dís er rís af Gísla hátt.
Noh. Velkomin herra forseti! [Ljómar upp]
Háttur minn að hlera þráð,
heyrð' af merkri tölu.
Erfitt er að opn' í bráð,
auðnast þó sýn á skráð.
[Finnur kaldan hroll renna milli skinns og hörundar
er hún stingur sér í djúpu laugina]
Skrái loks á leyndan þráð,
lukkaðist hann að finna.
Mun án efa heyrast háð,
hátt vegna kvæða minna.
Minna falinn fann ég þráð,
fellur vel að geði.
Vappa hérna vil í bráð,
veita ykkur gleði.
Gleðilega Góugleði
Gestapóar gleðjast þá
Teiti nú mér Texi téði
tæplega það tefjast má.
(Carrie, mjög flott. Meira svona.)
(Offari, fara fyrr að sofa [glottir])
Má hér stuðla minna nokkuð.
Mætti fækka höfuðstöfum.
Eru ljóðin illa þokkuð
ef þau falla lítt að kröfum.
Kröfur gerir Skríkir sko,
skerpir kvæða gæði.
Teygir sig og tyggur skro,
tyllir sér í næði.
Næði er hér núna gott,
nenna fáir skriftum.
Örlítinn ég er með vott
af andans ljóðagiftum.
Giftsast vill ég góðri dömu
gefa henni nokkur börn.
Leika vill ég ljúft með sömu
liggja fram að næstu törn.
Er þetta passlega stuðlað?
(Já, og þú veist það sjálfur. Þú ert það góður í þessu.)
Törn var oft í túrunum,
tæma þurfti netin.
Snúa o’naf snúrunum
og snýta sér í fletin.
Fletið mitt er ferlegt skar,
fúið pestarbæli.
Harla leið að hvílast þar,
(æ) hættu þessu væli.
Væli ég um vondan heim,
vandamál og klafa.
Æ, mig vantar eitthvert geim,
og etanól í safa.
Safaríkar sætar konur
sækjast mjög í bólið mitt
Úr því verður ætíð sonur
alltaf ég í gat hef hitt.
Skabbi skammar mig örugglega ef hann sér þetta.
Hitt og þetta heyra má
ef hlustað er af gætni.
Ef þú heyrir, ekki þá,
endurtaka rætni.
Rætni sem og rangindi,
rotið skapa mengi.
Veljum sátt og samlyndi,
saman unum lengi.
Lengi hef ég leitað að
lífsgátunnar svari.
Speking margan spyr um það
sem spurði fyrr hann Ari.
Ari settur síðast er,
sá má breyta merki.
Leik ég mér og ljóða hér,
leikari að verki.
(Ég er samt ekki leikari)
Verki hef ég vonda nú
í verulegum mæli.
Gætuð þér nú, góða frú,
gert að aumum þræli?
Þræla, púla, þrýtur kraft,
þolið alveg brostið.
Hokin, stíf sem hrífuskaft,
hvílíkt vinnur frostið.
Frostið hefur farið í
fjandi háa tölu.
Undan því ég alltaf flý
undir sæng með Völu.
Völur steina varða leið,
vísa heiðarvegi.
Leiðin heim þá liggur greið,
ljóst svo rata megi.
Megi andinn yfir landi,
efla randalínu.
megi bland úr mjöð og hlandi
minnka fjandapínu.
Fjandapína ferleg nauð,
fyllir hugann vafa.
Veit ég ekki visku snauð,
voða smátt að hafa.
Fjandapínan fína dvínar,
fékk ég vín að rýna.
Þegar skrínið skín þá hlýnar,
skrattinn brýnir sína.
Hafa máttu hólið krossa,
hratt þú ortir ljóðið fína.
Yfir mitt ég ætti’að glossa,
öllum þó ég vill það sýna.
Sýna ekki viljum vjer
vísnaþráðinn flestum.
Laumupúkar læðast hjer
leynast öðrum gestum.
Gesti geyma flesta á,
glaðværa, þarna frammi.
Við hin laumumst létt á tá,
í laumupúkaþrammi.
(„Gesti flesta geyma á,“ og vísan verður rétt. Mjög gott.)
Laumupúkaþrammið þétt,
þykir póa sómi.
Asa forðumst, engan sprett,
örkum með samhljómi.
Hljómar fagrir heyrast frá,
hulduþráðar ljóðum.
Virðuleg sú vísnaskrá,
vinst og stækkar óðum.
Óðum verð ég aldraður
öll mín hár nú grána.
Gerist ég nú galdraður
það grafar– eykur –þrána.
Þrái sumar þíða sól,
þraukað hef nú vetur.
Sauma ljósan sumarkjól,
sálar- fyrir -tetur.
Tetur ekki vetur vill
víst má gera betur:
Gróðurhúsin ekki ill
aldrei kemur vetur.
Vetrarkvíðinn vikinn er
vellur gleði í hjarta.
Lítill snjór ei leiðist mér,
litar daga bjarta.
Bjarta, fagra brosið þitt,
bræðir ís úr hjarta.
Enga hef ég áður hitt
sem örvar hugann svarta.
Svört er þokan þunga,
þrengir að kind á beit.
Svart er logandi lunga,
langar í súrefni úr geit.
[Glottir líkt og fíflið sem súg er]
Geitur þrjár nú þramma oft
af þrótti yfir brúna.
Lítið tröll með ljótan hvoft
losað var við trúna.
Trúin sagt er flytji fjöll,
færi mörgum hæli.
*Bjálfan hérna blessum öll,
Billi á rafmæli.
[*Bara til að stuðla, ekkert illt meint]
Rafmæli átti í alfyrsta sinn,
einungis hálft ár er liðið.
Í leikhúsi fínu sem fékk ég, nú spinn
ég furðulegt leikrit á sviðið.
Sviðið er einatt yfirgefið,
argir Póar reiðir.
Hurðum skella, nánast á nefið,
næst það kannski meiðir.
Meiðist sýndarmanna nef,
miklar þeirra sorgir.
Kóbalt einatt innra hef,
öðlast skýjaborgir.
Skýjaborgir Baggalúta
byggðar eru á þéttum grunni.
Þangað litla labbakúta
langar, þótt ei yrkja kunni.
Kann ég enn að kyrja ljóð,
þótt kalt sé bragarlýti.
Má þér bjóða annan óð,
eða bokku Víti.
Víti Áka vinsælt er,
verðugt og að nefna.
Hálffullt glasið helli mér,
hingað mun svo stefna.
(Frjálshyggjuvísa.)
Stefna vil ég stöðugt upp.
Standa á hæsta tindi.
Öfund líta á með skupp.
Öðrum niður hrindi.
Hrynja flokkar hrapa menn,
hallar undan fæti.
Seigir Guðnar sækja enn,
sýna fíflalæti.
Fíflalæti finn hér vart,
það fínu geði lyftir.
Fíflagangur fer mjög spart
í félagsritaskriftir.
Félagsritaskriftir skulu
skemmta oss en þó um leið
af leyndardómum lyfta hulu.
Lausn á vanda finnist greið.
Greiðlega ég get oft runnið
götustíg.
Finnst mér þó að flest sé unnið
fyrir gýg.
Gýgir finnast gamlir með,
glóandi kviku heitri.
Allt í kring brunnið beð
byrlað loftið eitri.
Eitra loftið ökutækin
um það fjallar málið
Stýrt þeim yfir stökulækinn
styðjum góða álið.
Ég lofaði að vera með eintóman áláróður í dag.
Álið kom og álið fer
áliðið er núna.
Offari vill auka hér
álvergirnistrúna.
Álvergirnistrú ei tek,
tæpast þó á móti.
Um ál-skoðun ekki sek,
þó álróður um þjóti.
[Ég las fyrst áláróðurinn sem álróður og fannst það fínt orð. Um-ál-skoðun gæti verið fitumælingar.]
[Flissar]
Þjóta margir þvældan veg,
þegar apríl hlaupa.
Ef menn segja: „Ekki ég“
eru þeir að raupa.
Raupsemin er rammforn dyggð,
rekkar hana stunda,
iðkuð hér um bæ og byggð,
bestu orðin munda.
Er einhvers staðar fyrripartslaumupúkaorðbelgjaþráður?
Munda gamla glundrið tók
gutlaði í klökum
pírði augun, pelan skók
pilt bar þungum sökum.
Já, hann er til, en ekki mjög virkur (ennþá).
Saknæmt þykir sykurát,
sukk það telst.
Sætulöggan laumast kát,
lítið kvelst.
Það verður þá að stofna líka seinnipartsþráð? Eða hvað? [Fer að leita]
Kvelst ég oft um kvöld og nætur,
kalinn bæði’á hjarta’og sál.
Hata bæði þögn og þrætur,
þær oft slökkva ástarbál.
Vjer gerðumst sekir um þá ófyrirgefanlegu synd að gleyma þessu skúmaskoti í nær þrjár vikur. Eigi skal það endurtaka sig. Virðist sem albin, Carrie, B. Ewing, Mikki mús og m.a.s sjálfur Texi hafi jafnvel gert það líka.
Aldrei þessu skúmaskoti
skulu púkar gleyma.
Í pínulitlu púka koti
pukur vort á heima.
Mikki mús týndi leiðinni á þráðinn, hann virðist ekki þekkja aðra leið en þegar Skabbi á félagsrit á forsíðu.
[Kímir]
Heim er komin helju úr,
hætti lífi dýru.
Fjarveran var firna súr,
fjarri "Pói" skýru.
Tek upp þráðinn þar sem Billi endaði - hnýti saman.
Ástarbálið ofsa glatt,
unglinga brennir grey.
Slær nú unga hjartað hratt,
held það stoppi aldrei.
Vladimir:
Aldrei þessu skúmaskoti
skulu púkar gleyma.
Í pínulitlu púka koti
pukur vort á heima.
krossgata:
Heim er komin helju úr,
hætti lífi dýru.
Fjarveran var firna súr,
fjarri "Pói" skýru.
Skýr er leið í minni mínu,
að mætum laumuþræði.
Sjaldan ég hendi inn línu og línu,
enda lítil í þeim gæði.
Gæði eru gjarnan metin.
Góðir menn það stunda.
Allra bestu upp svo étin,
öðru skellt í hunda.
Bróðir Jesús aldrei er
ei ég sálminn kunni
Þeim mun meira af þvælu fer
þar í Biblíunni.
Biflían er bland af sögum
betri tel ég skinnhandritin.
Er hún til í ýmsum drögum,
æ var Júdas burtu slitinn.
Slitnar bækur fornu frá
finnst mér hart að skilja.
Var svo Júdas eftir á
ei með frjálsan vilja?
Slitnar bækur fornu frá
finnst mér hart að skilja.
Var svo Júdas eftir á
ei með frjálsan vilja?
Viljann margir vilja beisla,
valdsmenn bæði guðs og auðs.
Kapítals- og kommaneysla,
klerka líka: söfnun brauðs.
Brauð í Odda betra var
bændaklerkum öllum
Sóknarbörnum sinntu þar
sínum prestaköllum.
Prestaköllin pína mig,
píkuskrækir kvelja.
Púkablístur söm við sig
síðast upp má telja.
Talið margt nú trúlegt er,
tæpt að allir játa.
Er sumir Guði hampa hér,
heyri aðra gráta.
Græt ég nú Framsóknar fárið
fellur nú stórsóknarher,
Dreymir mig dásemdar árið
dágóð þá velmegun hér.
Hérna spunnið, hátt nú köllum,
hefst svo kosning óðum.
Núna róið árum öllum,
áróður í ljóðum.
Ljóðapúkar laumast hér
læðast þeir með veggjum
Sómaskáldin sýnist mér
saman leggj'í úrvalskver.
Kverið góða kappinn sér,
kvittar vísu stóra.
Velkominn og held ég hér
heilsi útvarpsstjóra.
Vermir jafnan vinafjöld,
vona minna kútur.
Aldrei skaltu andans gjöld
eiga hjá mér Lútur.
Fúahró og feyskið skar,
falleg ekki sýnin.
Hvetja má og herja þar,
hvessum gömlu brýnin.
Brýnin oft ég bar að ljá,
bitið til að laga.
Forðum gaman fannst að slá,
fagra sumardaga.
Sumir dagar, segja menn,
sólarljósið færa.
Aðra bagar bölið, senn
bætist (í) vatnið tæra.
Þjónar eru þræladýr
í þykjustunni bara.
Þeir eltast lengi við kátar kýr
og konuna hans Ara
Arafat og allt hans hús,
austrið skók og hristi.
Íslendingar drekka djús,
dauðyfli í frysti.
Frystihólfið finnst mér best
fyrir tæra drykki.
Vodkastaup og veislugest
vil ég fá með kikki.
Kikkið gestum fær hún frá
fangar gesti sína,
Mikið heimtar meira þá
mögnuð er Regína,
Regína á rímið gott,
ríkt er stuðlamálið.
Konungborin, kerskin, flott,
svo kikna menn í hnjálið.
Á hnjálið leggjast margir menn
og mæna upp til kvenna
Viltu góða mér giftast senn?
og gullhring að þeim glenna
Glenna sig og geifla menn,
gera sig til kvenna.
Gömul saga sem að enn,
sögð er hjörtun brenna.
Brenna vitar býsna oft
í beinum útsendingum.
Alltaf fuðra upp í loft
en ég dansa kringum.
Kringum vorið koma oft,
kosningar og læti.
Ár hvert fjórða allt á loft,
allir vilja sæti.
Sæti bíð ég sætri mey,
og sætabrauð með kaffi.
Ef hún neitar, einn ég dey,
frá ævilöngu straffi.
Óhugnalega virkt laumusvæði...
Straff og kaffi, kleinur með
kurra burra lengur.
Hopp á koppi kannske skeð
kinnar þynnast drengur.
Drengilega skal kveða kvæði,
af kurteisi og hógværð.
Yrkja um hin fornu fræði,
og fjallkonan í sífellu mærð.
Mæri allar meyjar hér,
miklum kostum búnar.
Sterkar munu stöðugt þér
stríða, aldrei lúnar.
Lúin ekki Lútsins fljóð
laumast þræði á.
Óteljandi laumuljóð
leynast Skabba hjá.
Hjákátlega hljóma kann,
held ég láti vaða.
Hundruð tvö hér tel með sann, *
tuttugu inn raða. **
* Innlegg
** Nöfn (engin ábyrgð tekin á hversu rétt er talið)
"...frekar ljót, og falleg bæði."
Bæði hef ég bundið mál
býsna fast og nokkuð laust.
Má víst alla mína sál
meta út frá þeirri raust.
Raustina upp þeytir það,
þýtur inn til fjalla.
Beljar hátt og blótið kvað,
bergmál er að kalla.
Kallast á um kalda nótt,
kindur úti í haga.
Aldrei hefur að mér sótt
önnur verri baga.
Bagalegt er bröltið nú
breytist harla lítið.
Framsókn, korter fyrir þrjú
felur andlitslýtið.
Lýti sést ei Lútnum á,
lengist falinn þráður.
Lesa kanntu fræðin frá,
frómur - óinnskráður.
Þráður þessi langur er
þykir mér nú gaman
Laumu ljóðin finna hér
leggst yfir all saman
Saman skulum dansa dátt,
Dula þráðinn fann!
Þá er gott að hafa hátt
og hreykj'okkur með sann.
Sannlega segi ég yður
sjá hér er magnaður friður
brúnir og grænir
gulir og vænir
en hvergi er hreistur og fiður.
Fiður, tjöru finna má,
á flestum öðrum þráðum.
Hérna litir saman sjá,
sull af öllum gráðum.
Skál!
Gráður fleiri gefi oss
guð í himnaríki,
eða Þór með allt sitt hnoss.
Öllum veðrið líki.
Líkar krossu lokun ei,
lætur heldur illa.
Póið það er fagurt fley,
fáa hefur kvilla.
Kvilla mun ég kannski fá
ef kemst ég ekki á Lútinn.
Sumarlokun, svei mér þá,
svíkur af mér Blútinn!
Blútur lokar, birtist "krísa"
-braginn loka- smíðar.
Hérna lokalaumuvísa,
læsist innan tíðar.
Tíðar öndum, opnast nú
aftur þessi kirkja.
Í sálmakrílið krotar þú
ef kanntu vel að yrkja.
Yrkja löngum laumupúkar
leynast sálmi undir.
Púki drykkinn bláa brúkar
bestir þykja leynifundir.
Leynifundir finnast víst
á feluþráðum.
Inn á þá ég einatt skýst
með orðum snjáðum.
Snjáð er ekki sniðugt orð,
sníða eigi laumuóð.
Lauma þessu létt á borð,
laumuvertíð hefjist góð.
Góðir púkar gægjast inn,
gáttin loks er opin.
Yrkjum, vinir, enn um sinn!
Algóður er sopinn.
(Skabbi mætti nú alveg dusta rykið af félaxritunum sínum, er það ekki?)
Sopinn kætti Skabba Skrum,
skældur varð hann stundum.
Nú er af allt nýjabrum,
nú hann sleppir fundum.
Fundum við hér fínan þráð
fróðleik mun hann bera.
Að kjafta í Skabba Skrum í bráð
skulum við ekki gera
Gerum okkur glaðan dag
glösum okkar lyftum.
Dömum gefum ljóð og lag
lausum jafnt sem giftum.
Giftur var ég Gestapó
grunnt var jafnan bilið.
Það magnaða og mæta hró
að mestu hef við skilið.
Rýnum við í rúnir hér
sem risti orðasmiður.
Út ef kæmi úrvalskver,
engum þætti miður.
Miður þætti mjög ef sú
martröð rættist drauma:
Að vísnakrílis vinur nú
vildi hætta að lauma.
Laumupúkaþráður þessi
þónokkuð er lesinn hér
Ljóðin eru lausn á stressi
lesinn hér af mér og þér.
Þér ég heilsa heillakarl
halló sæll og vertu bless
hérna færðu hákarls snarl
hættur er við flest allt stress.
Stressandi er staða mín
stopul mjög og skrítin
mállaus ég á meyju blín
sem mikil er og ýtin
Ýttu við mér annað kvöld,
endir þú á gati.
Þá ég auðlegð, vit og völd
veiti þér í plati.
Plat er ekki plútóníum
panta það en eigi blikk.
Færi kóbalt klassapíum
og kynstrin öll af bláum drykk. [Ljómar upp]
Drykkfeldur ég dáoft þyki,
dett ég oft í kókið.
Sjá má hve ég safna spiki,
sykur- heillar -mókið.
Móki vakna miklu úr,
mætt á sálmaþráðinn.
Hvarf í lyfja- heiftar -kúr,
hausinn alveg bráðinn.
Bráðna jöklar bráðnar ís
bráðnar líka klaki.
En Ákavíti alldrei frýs
þótt oft í það ég taki.
Tek ég aldrei eftir því
oft þó hingað líti
að minnki ljómi lífsins í
laumuákavíti.
Laumuákavítisvott,
vil ég gjarna drekka.
Rekur þreyt' og þunga brott,
þvílíkt andans Mekka.
Mekkanó ég aldrei átti,
aðeins nokkra legókubba.
Einn með þeim ég alltaf mátti
una mér, og hlusta á Bubba.
Bubbi fögur byggir hús
bjálkum úr, og nógu' af hálmi.
Spök mín kisa spilar brús,
spillir því með hásu mjálmi.
Mjálmar eftir miða gulls,
mikill doktor Gunni.
Metinn ekki er til fulls,
ekk' af réttum grunni?
Grunnhygginn ég gaspra oft
í gjálfri mínu dynur
úr blætiskjafti blæs víst loft-
belgur er ég vinur
Vinur kannski vísu hér,
villtu yrkja skjóta.
Aldrei hefði hugsað mér,
hérna kvæða njóta.
Njótum þess að næra blað
með nýrri vísnaklessu.
Andþór frækinn fann vorn stað,
fögnum krútti þessu.
Þessum frjettum fögnum vjer
fátt mun gleði hagga:
Nýja krúttið komið er
kemur í stað bagga.
Víða leynast vinir oss,
vanda sig og laumast.
Öll mun felufræða hnoss,
finnast er ég gaumast.
Andþór gleymdi keðju.
Bagga okkar bindum vel,
berum þá með gleði,
þangað til við hittum hel.
Hrindum daufu geði.
Geðveikur ég gantast enn
gái vel að þráðum.
Fyrriparta fima menn
finn ég kannske bráðum.
Er það kannske bara þjóðsaga að það sé til fyrripartalaumupúkaþráður?
Nei ekki þjóðsaga.
Bráðum finnur Skabbi skot,
skreytt með fyrripörtum.
Býður þráður þér afnot,
þá við botni skörtum.
Skörtum góðu skáldunum.
Skabbi, hér er leiðin:
Samdi glás af sálmunum,
sjálfur, einnig heiðin.
Heiðin ófær aðra leið
arkar nú minn fákur
Þrengslin fer hann þeyst á skeið
þrengslin vill minn snákur.
Snákur Evu eitt sinn tældi,
ávöxt siða færði.
Adam bara áfram vældi,
Eva var sú er lærði.
Lærðum eitt sinn listina
að laumupúkast vjer.
Minnka ljóð ei lystina
á laumupúkun hjer.
Hérna stundum stöðvast ljóð,
stirðnar kvæðaflaumur.
Oftast vaknar aftur glóð,
áfram heyrist glaumur.
Glaumur, líkt og gleðin, vex
glösum þegar lyfta póar.
Piparjúnkuhallarhex
að hafa að fíflum ekki tjóar.
Tjóar ei að tafsa hér,
taka þarf af skarið.
Fyrriparta- finn ég -her
og fæ einn saman barið.
Berja saman bragarorð
bæta við það laumi.
Hnoða svo og hend' á borð,
helst með kóbaltsstraumi.
Kóbaltsstraumi kynntumst vjer
kynni þau vjer lofum.
En líkt og margar meyjar hjer
um miðja nótt vjer sofum.
[Ákveður að hefja næturóþolsrannsóknir]
Hæfir mér að hanga hér,
hentar öðrum líka,
eins og þér sem yrkir sér.
Er það dágóð klíka.
Klíkuna Gestapós krúttlega nefni,
kjarnyrtra meyjanna, peyjanna svæði.
Forsetinn sjálfur er fremstur í stefni
frumlega vinnandi, spinnandi þræði.
Þræðir margir þvílíkt vá,
þeim mun ekki gleyma.
Besta eg tel alla þá,
sem yndæl kvæði geyma.
Geymir Baggalútur ljóð,
leik' og orðin sönnu.
Aldrei nokkurt heyrir hnjóð,
helltu bar' í könnu.
Siðaboðskap set ég inn
og sýp á guðaveigum
Aftur jóla yndið finn.
Nú Ákavíti teygum.
Teygum andans eðal veigar,
allar hugans myndir fleygar
verða, gáfum góðum skreyttar
gleði-fjaðrir af sér reyttar.
Reyttar skulu rjúpur núna,
reynast þær hinn besti matur.
Til þess samt þá fæ ég frúna,
finnst henni ég býsna latur.
[Gleðileg jól öll sömul]
Latur er að eðlisfari
ei það lagast hér hjá mér
Mætti vera meðvirkari
má ég yrkja vísur hér.
Hér er gamall, góður beður
og gott að vera.
Hérna leyfist laumukveður
og -ljóðin gera.
Gera mætti bragarbót
á bestu kvæðum mínum.
Þau valda, eins og urð og grjót,
aðeins kvöl og pínum.
<Billi óskar öllum laumuhagyrðingum gleðilegs árs og friðar>
Fyrsta laumupúkun ársins á þessum vettvangi [Ljómar upp]:
Pínulitlu ljóði hjer
laumum inn á þráð.
Allra fyrstir urðum vjer
aldrei var því spáð.
Gleðilegt ár, laumupúkar ! [Sýpur á fagurbláum drykk]
Spái ég í spilin mín,
spinna þau upp bögum
Jafnan hef um hendur vín,
helst á laugardögum.
Gleðilegt ár, laumupúkar. [Skálar við Billa og Vlad í laumupúkadrykk og við laumupúkana sem á eftir koma.]
[Skálar við krossgötu og aðra laumupúka]
Laugardaga liggja ber
lengi'í vatni hljótt.
Þá hreint og laugað allt það er
sem aftur skitnar fljótt.
Fljótt hér þornar ljóðalind
laumupúkar hverfa
hvar er okkar kvæðakind
sem kannske mun land erfa.
Erfa mun ég ljóðalind
og landið allt
Enda er ég kvæðakind.
kannski bráðum verð ég synd.
Synd það yrði afar ljót,
af angri myndi blæða.
Ef að þornar fallegt fljót,
og flaumur laumu-kvæða.
Laumukvæðin lesa má
á laumupúkaþræði.
Í góðu næði gestir fá
að ganga um þau svæði.
(Álfelgur: "Enda telst ég kvæðakind" losar þig við annað stuðlaparið.)
Álfelgur, ekki reyna að breyta, það er ekki hægt í orðabelgjum (nema ef þú átt síðasta innleggið, þá er hægt að taka það út og setja nýtt).
Svæði þetta finnst mér flott,
fáum þó það kynni.
Læðist púka laumuglott,
lengist þráðartvinni.
Já hvur fjandinn! Svona gerist þegar maður er fljótfær. Takk fyrir ábendinguna Billi!
Tvinna gríp og sauma saman
sláturkeppin góða.
Ótrúlega´er alltaf gaman
innmatinn að sjóða
(vonandi er þessi rétt)
Sjóða máttu saman gný,
sjáðu ellið góða.
Höfuðstaf það hamlar því
hér skal essum hljóða.
(L er einn af gnýstuðlunum. Fín vísa annars.)
Hljóðabungu geng ég greitt
grá er jökulþokan.
Svartan poka baks hef bleytt
blaut er núna rokan.
Rokan getur rifið kjaft,
ef reynist djúpur hlátur.
Eftir slíkan ógnarkraft
aðeins kemur grátur.
Grátur stillist, grettan flýr,
gaman hyllir bráður.
Bros ei villist, virðist hlýr
vina milli þráður.
Þræði áður þurfti til
þess að samband næðist.
Um loftið nú, í blíðu og byl,
með bylgjum röddin læðist.
Læðast mun með veggjum vængjalaus og vanta orðin
bless, nú er ég bráðum farinn
birtist seinna nokkuð marinn.
Bæjó í bili krakkar mínir...
Marinn burtu maður farinn,
mjög af durtum barinn.
Ein er jurta jarðar þarinn,
þá mun spurt um arinn.
Marinn þarrinn, borinn burt,
barinn, svarinn, þorinn.
Farinn skarinn, skorin urt,
skær hinn horfni arinn.
Neita skalt ei nokkrum því
þó naumt sé vinarbandið,
með þér fara'á fyllerí,
fáist vín og blandið.
Blandið rauðu blóði saman,
bræður dreyra gerist.
Vandið síðan vísnagaman
svo vel um heim það berist.
Berið áfram óskafrétt,
öll má hersing labba:
Rosa stemning rífst upp létt
í rafmælinu' hans Skabba.
Skabbi'er mættur skundar minn
skelfilega þyrstur
Drykkur bráðum dettur inn
sá drykkur verður fyrstur.
Fyrst skal höggva halann af,
hræra í með stéli.
Hani drykknum grunninn gaf,
geymir asnann peli.
Pela blút ég bæti í
blaut er skorpin lifur
Hún er aum og eins og blý
með ótal margar rifur.
Rifur skemma flest mín föt,
það frekar er til baga.
Á þeim finnast ótal göt,
eftir nokkra daga.
Dagar líða, roti'úr rakna
rímnahefð við skemmti mér.
Draumar svæfðir dafna'og vakna
dæmalaust er gaman hér.
Hér má finna frið og ró,
fáir hingað rata.
Skapa vísur skáldahró,
skrifa sér til bata.
Batahorfur býsna góðar
bráðum hefst hér mótið fínt.
Anna Panna létt þar ljóðar
letihauga fær hún brýnt.
Brýnt skal orðið, brá mér nú,
bregð mér senn í bólið.
Klukkan er nú orðin þrjú,
aumt er skrapatólið.
Skrapatólið skratta
skemmtir mikið hjer.
Skelfilega skatta
skulum svíkja vjer.
Vér það alls ei vitum með
vissu eða ekki.
Vill ei Fætter vera með
vild' hann sýna hrekki?
Hrekkjalómur heppinn nú
hafði fátt að segja.
Á löggu hafði litla trú
sem lét hann af því deyja.
Deyja allir drottni sínum,
daga alla brestur.
Þar til segi' í þessum línum,
þessi' er dagur bestur.
Bestur finnst mér bolinn svarti
brúnum kartöflunum með.
Betri öllu öðru narti,
-i það veitir mikla gleð-.
Gleði- mestu -gjafar eru
Gestapóar flestir.
Ber' af öðrum í þá veru
að engir hrjá þá lestir.
Lestir þurfa lestarteina,
leggja má þá beint á ská.
Lengist við það leiðin beina,
leiðarenda fáir ná.
Gossa látum ljóðafossa.
Lengjum þráðinn, vísur spengjum.
Trossa þessi telst til hnossa.
Tengjum hér með kvæðaþvengjum.
Þvengurinn er þarf-legur,
þykir mesta æði.
tauminn sem í draumi dregur,
dásamleg þau skæði.
Skæður albin skemmtir sér
að skjóta í mark.
Nýliði sem framhjá fer
oft fær þá spark.
Sparkað hef ég bragarbelg,
brotinn var og ljótur.
Geymdur best í gleymskusvelg,
garmur stuðlabrjótur.
Stuðlabrjótinn stóð ég að
stórkostlegri skyssu.
Hann senda skal í Sónarbað
svo hann öðlist vissu.
Vissu minni velti' um koll
veröld snúin.
Sannleikurinn tók sinn toll,
trauðla fúinn.
Fúið, geðstirt, gamalt skar,
götótt er í sinni.
Horfið fjörið, hangi snar
hjá gröfinni minni.
Minni karla meyjar fylla.
Minningarnar oft þeim dilla.
Ellin vil þó oft því spilla,
eða kannski fegra og gylla.
Gylla kóbalt kunnum ei,
kunnum það að nýta.
Heillar kóbalt kannski mey,
kvennaleysi mun ei sýta.
Sýtir ekki auða stóla,
enda setnir konum.
Forsetans er fyllt hver skjóla,
fer ei bros af honum.
Honum varnað verður ei
víst af kunningjonum,
að eiga stund með ungri mey
- eða gömlum konum.
Konum hef ég klappað,
kúm og ám og hryssum.
Stuðlabaunum stappað
úr stórum haglabyssum.
Byssuhólki bregður Texi,
Bakbrots- upp'á -felli.
Vaskur engu eirir rexi,
enda vaxinn belli.... (stundum)
Bellibrögð hann beita mun
bastarður í sumar
enginn hefur um það grun
á því hverju lumar.
Þín er búin byrjar mín,
brýst hún út í rokum.
Sína vildi setja fín,
svona rétt að lokum.
Lokum ekki lútnum,
látum vera opið
á meðan kvæðakútnum
úr kann að vera sopið.
Sopið hef ég glasið gott
gengdarlaust það drukkið
Á meðan konan þvær sinn þvott
Þá hef ég stundað sukkið
Sukkið margir sökkva í í sumarfríum.
Aftur lygna augum sljóum
úti í grænum kargamóum.
Kargamóann kemstu um
kappinn fótgangandi.
Lyftu á þér löppunum -
löngu meður bandi.
Bandi skreyttu skrýddu þig
og skundaðu í bæinn.
Á þjóðhátíð þú þekkir mig,
ég þumbast út við sæinn.
Særinn til siglinga brúkast,
sigli til hafnar hrói.
Ljóma upp og laumupúkast
á lokuðu Gestapói.
[Ljómar upp]
Það er óþolandi að geta eigi breytt athugasemdum hjer. Hjer er endurbætt útgáfa því vjer viljum eigi eyða þeim laumupúkunarsönnunargögnum sem upphaflega athugasemdin inniheldur í formi dagsetningar og klukku:
Særinn til siglinga brúkast,
sigli að bryggju hrói.
Ljóma upp og laumupúkast
á lokuðu Gestapói.
[Ljómar upp]
Gestapóið gefur mér
gleði ótrúlega.
Eflaust kem ég alltaf hér
ef í mér finn ég trega.
Tregi sumars tók víst sinn,
toll af sálu minni.
Aftur vakinn áhuginn,
eftir leirgerðinni?
Leirgerðinni ligg ég í
lítið á mér ber
Haustið kemur hratt á ný
héðan út ég fer
[Kúgast yfir leirburðinum]
Ferlega er þessi þunn
þó að rétt sé gerð.
Byrjunar- ei bætir -grunn
bagan aftanverð.
Verð á öllu hækka hratt,
hlutabrjef þó lækkar.
Kreppan enda á braskið batt,
bönkum vestra fækkar.
Fækka skal ég fötum brátt
ef fer á haus.
En skjólurnar þú skammlaust átt,
við skuldir laus.
Skóna mína skildi við,
skælda út'á tröppum.
"Angan" veitir enga grið
undan þessum löppum.
Löppum Angan lyktar af
og leggst í dvala.
Þyrfti Glúmur þrifabað
í þvottabala.
Þvottabala þyrfti hér og þvol í brúsa.
Eftir baðið endar krísa,
eflaust vill mig þurrka, Dísa.
Missti Nonni mikið fé, og Mási líka.
Þeir máttu heila helgi vaka,
svo hirti Davíð allt til baka!
Baka vill hann vandræði sá vondi maður
sem hér drýgir syndir glaður,
síst má teljast góðhjartaður.
Góðhjartaður götustrákur gekk í flokkinn.
Völd hann fékk, þá varð hann drukkinn,
víst má sjá í buxum kukkinn.
Kukka tumma tel ég víst
tvírætt nafn á góðri bók.
Held ég blómið svarta síst
sæki fé í annars brók.
Brókin mín er blaut og köld,
bölvað fjallaveður.
Nútíminn á nýrri öld,
nær í rjúpna feður.
Feður eru flestir gengnir feðra sinna
til, og samt ég tárast ekki
tæpast neinn af þeim ég þekki.
Þekkilegur þessi laumabelgur
Kann að vera'og kannske hér
kemur næst Álfelgur.
Álfelg hef ég ekki hér
alveg séð nýlega.
Hátíð ársins höldum vér,
heilaga án trega.
Tregafullur túristi í Tasmaníu
veifar Frónsku VISA-korti,
vill svo forða matarskorti.
Skort'á hátíð skorur ei,
skera osta mátti þar.
Víst er skor'á Villimey,
vatnið drukkum ei á bar. (*)
(*) Í tilefni athugasemdar Þarfa um tvívetniseinildi undir fjelagsriti Tinu
Bar í kútum blútinn hafði
Baggalútar sér það nýttu.
Margur stúta vörum vafði
við það sút á brott þeir grýttu.
Grýttu af sér görmunum,
góð skal flík til kynna.
Ermagátt með örmunum
illa gekk að finna.
Finna má hér finna sem
á fyndni kann að bridda.
Félagsrit hans finnst mér krem;
fimma há til Kidda.
Jólunum skal jafnan fagna,
jeta skal þá góðan mat.
Gjafir mega gleði magna,
gjarnan eftir hroðið fat.
Fatið hrauð, þá sauðinn sauð
Simmi blauði.
Næddi hauður nauðin snauð,
nærð með brauði.
Brauði fagna börnin öll
er býsn þau eru að farast.
Aftur svo með ærsl og köll
þau út í leikinn snarast.
Buxunum gleymdi einn herra að hneppa
er hélt hann í flýti til vinnu.
Þær húrruðu niður, nú hælana kreppa,
hann hrasar af skorti á sinnu.
Sinnuleysi svæfir þjóð,
sviðnar rústir landið fylla.
Nokkur mætti beita bjóð,
bæta hag og landið gylla.
Gylla skal nú gamla banka,
gæðingum svo fela þá.
Þjóðarauði að sér sanka
enda svo á Spáníá.
Spáníá er spilltast landa
spekingarnir flykkjast þangað.
Berast á til beggja handa
bófar sem ei lögg fær fangað.
Mein oss þykir mikið ef
mesta gleymt er heilræði:
Að drífa áfram dagsins stef:
Detta inn í púkaþræði.
Púkaþræði passa skal
svo pottur enginn brotni.
Púka er hér prýðisval
og partíið í botni.
Botni enginn braginn minn
botna ég hann sjálfur.
Alltaf tárin aga á kinn
er hann reynist hálfur.
Hálfur bragur hugnast mér,
hálfur bragur gleður.
Hálfur bragur handa þér
að hálfu leiti seður.
Seður marga súkkulaði
sérstaklega um kaffileitið.
Út í sjoppu oft með hraði
ek ég; brýt svo nýársheitið.
Nýársheitið hafði nú,
helst af gömlum vana,
að gera hlýtt og bjart mitt bú
með bláum lit frá Ghana.
Sóa tíma til að dylja
tilgangsleysi milla.
Fleiri krakkar kannski vilja
kveðast á við Billa.
Billa alltaf bætir geð
bakstur minn.
Kleinur er ég kominn með,
nú karlinn finn...
Finnmörk hýsir finnana,
flúði þangað kjellingin.
Fer ég nú að finn'ana
og fæ þá aftur vellinginn.
Hliðin lokuð, lengur má ei kjósa,
lýst mér nokkuð vel á flokkinn minn.
Útþynnt virðist sjálfstæðisins sósa
og sullast hefur langt á vinstri kinn.
[Ég var pantaður hingað]
Kinnfiska ég kanna að sjúga
kæri minn
því er ég aldeilis ekki að ljúga
elskurinn!
Elskurinn tók upp í sig
eitthvað stórt
sem reyndar næstum reið á slig,
hann rétt fékk tórt.
Tórum vér og tórum vér
í táradalnum þunga
er nú að koma aftur hér
öld Sturlunga?
Sturlungsöldin aftur kemur
ónýt núna framtíðin.
Stjórnin voðaverkin fremur
við nú tekur harmkvíðinn.
Kvíðinn strýkur kviðinn ótt
nú kúlulánið búið.
Bólgu-lána-bólusótt,
og bóluefni rúið
Rúið skinn og rænd hver kind
reyfinu sínu kæra.
Aftur fær hver ullarlind
okkur að gefa meira.
Meira vil ég, meira strax,
já meira en nokkur annar!
Er leggst á kvöld míns lokadax
þá líf mitt heiminn spannar.
Spannar lútsins lífssýn allt
litróf minnar tilveru.
Víst í sumar verður kalt
er vantar þeirra spilveru.
Spilverurnar spóka sig á Spánarströndum.
Eru þar víst öllum stundum
alveg að ná meyjarfundum.
Meyjarfundi margir þrá
og mikla fyrir sér
Aldrei mér þó áður brá
Er ástin birtist mér
Mér finnst að hér mættu fleiri
mæla nokkuð reglulega.
En ég tel að enginn heyri
er ég fátækt hérna trega.
Tregafullir tárast menn
og tilbiðja svo Mikka Djakk.
Kaupa síðan eitt sinn enn
"Æslegheit" og segja takk.
Takkaskórnir torfið rífa,
tuðrusparkið skemmir völl.
Liðböndunum lítið hlífa
liðleskjur með hróp og köll.
Köll og hróp nú heyra má
er höll nú brenna kokkar.
Billi einn nú yrkir á
aðalþræði okkar.
Okkar hróp í eyðimörk
enginn hérna heyrir.
Bráðum mun ég byggja örk
sem Billa og Skrekki eyrir.
Konungsfórnin tafli tapar,
tæpt er því að nota hana.
Stuðar mig er stjórnarapar
í stórkostlegan afleik gana.
Ganabúar gönuhlaupin glaðir þreyta.
Yfirleitt svo einn þar sigrar,
æðstu verðlaun: konur digrar.
Digrar konur kunna að
klæða sig með þokka.
Tísku- velja vandað -blað,
á vetrum ullarsokka.
Ullarsokka eflaust þarf að nota
er á morgun veiða fer ég til.
Á sjóstöng verð, og vonandi þá rota
vænan túnfisk, meter, hér um bil.
Billi veiðir vitanlega fiskinn
sem vonum bráðar tek ég upp úr dós,
og set með lauk og súrmjólk pent á diskinn,
og síðan snæði ein við kertaljós.
Kertaljósin settu alltaf sjarma
á sumarbústaðsferðir hér í denn.
Í dag ég þessa horfnu tíma harma,
og hugann langar þetta að prófa enn.
Enn er hérna orkt í leyni,
enn má nýjar vísur finna.
Enn ég bögu yrkja reyni,
en mér finnst það handavinna.
Handavinna húsmæðra í Hafnarfirði
haldið uppi hefur bænum
hingað til með fúlgum vænum.
Vænum bita berst ég við
í bítið loks að kyngja.
Annars kemst ég ekki á svið-
ið upp til að syngja.
Syngur nú í sjöllunum
suðið menn nú þreyta.
Áður söng í öllunum
engu þeir nú neita.
Nei takk! komið nú er hér
nóg af þessu máli.
IceSave strax með okkur fer
oní gröf úr stáli.
Stálið hnífa, stillið mið,
styrkið þorps-og sveitalið.
Aftur skal ei íhaldið
okkur setj'á höfuðið.
Höfuðið er heilalaust,
hugsun alla vantar.
Því sem eitt sinn í mér braust
úr mér stálu fantar.
Fantar stálu úr mér óð
eitt sinn sárt með pínu.
Hugsun síðan heil og góð
höfði er í mínu.
Mínar skuldir get ég greitt
greitt án þess að orga.
Núna allt er orðið breytt
aðrar skuldir borga.
Borgarstjórnin bjargar öllu,
býður orku fala.
Skuldabréfi skartar snjöllu,
skökk þó vaxtatala.
Tala þarf ég margt og mæla,
mala, skrafa, setja í brag:
Billa ætla hér að hæla,
hann er þriggja ára í dag.
Dagsform mitt er misjafnt hér
mikið stundum lítið.
Orkan kemur oft svo fer
öllum finnst það skrítið.
Skrítið er að skrifa ljóð á hvolfi
og skoða heiminn, héðan neðanfrá.
Svona eins og glompa er í golfi,
en gegnum hana má ei himinn sjá.
Sjá, við erum saman hér
að syndga pínulítið.
Bara smá, sem betur fer,
svo brenni ekki vítið.
Vítið sem að var hér dæmt var vitlaust tekið.
Öðrum skal af velli vikið,
velgja hinum þarf um spikið.
Spikið hreyfðu, hverfur þá
hálfrar aldar lopi,
sætabrauðs- og sykurþrá,
sígur peysugopi.
Peysugopa prjónaði
punta fyrir hátíð.
Þessum degi þjónaði
þegar laum eru' ei fátíð.
Fátíð er þátíð sem framtíð í nútíð,
ferðumst við tíðast í augnanna bliki.
Þó er nú vitað að senn kemur sútíð
er sjáumst við ekki í vegarins ryki.
Ryk á móti sólu sjest,
síar ljósið veika.
Laumupúka langar mest
í lítinn sýnileika.
Sýnileiki sjálfsins er
sérstaklega mikill
þegar lundin þyngsli ber
og þinn uppraknar hnykill.
Hnikilli að mér og sifja sest
sofna vil ég bráðum.
Nú kveð ég ljúfan góðan gest
gætin í fötum snjáðum,
Snjáðum fötum snauta úr
snáðinn minn er nakinn
Úrvalsrjóma (aðeins súr)
er ég núna þakinn.
Þakin rjóma þykir tertan
þekkileg og góð.
Þykkum graut í þykir ertan
þarma- vekja -hljóð.
Þarmahljóðin þykja oft
þraut að skynja héðan.
Þau má heyra þegar loft
þrengist út að neðan.
Neðan frá ég njóta má
nettra, smárra kvæða.
Oft ég gái, en þau fá
í má ná, og bræða.
Bræða mig nú brosin glett
sem beint er til mín núna.
Drengur sem og drósin nett
duga bæði í frúna.
Frúna hef ég farið með
í ferðalögin víða.
Býsn það hennar bætir geð
á bar að detta í'ða.
Í'ða mesta misst ég hef af mætu sviði.
Sveðju ber að sverum kviði.
Sýni iðrin. Kveð í friði.
Friði hef ég farið með um fjölda landa,
boðað meðal margra sprunda
mæti þess að kynlíf grunda.
Grundar lífið, lætur hrund
lengi vel að fríðum dreng.
Blundar loksins stutta stund,
strengir síðar mittisþveng.
Þvenginn minn nú þrengir að
þungur er minn kuti.
Engið ljúft mér lengir það
og langa'í ýmsa hluti.
hlutaveltuvælubíl
vil ég fá að starta
þegar heyrist aumlegt ýl
í Íhaldinu að kvarta.
Kvartar aldrei auðargná
og það sést á vöngum.
Hún var vanin við að fá
versta bitann löngum.
Löngun til að yrkja er
að angra mig hér núna
Ætti miklu heldur hér
heim'að kyssa frúna.
Frúna hefur farið í
í fjölda skipta, Ómar.
Fengum við oft frétt af því
og fjöldinn víst þær rómar.
Róma margir Rómaborg,
róma þar um götur
borgardrunur, óp og org,
og inn á knæpum: Sötur.
Sötur, líkt og sullið, er
sálartetursvandi.
Í upphafi á flug það fer
en fellur loks að grandi.
17.09.2018