Blá eru fjöllin, bara ţó
ef bćjarleiđ er til ţeirra
Í nálćgđ virđast hnjúkar ţeirra hólar smáir
Sönn er fegurđ ef sýnist
sannari viđ bćjardyrnar
og lýti fjarskans breytast í björtustu demantana
Hugsun sem bćrist í brjóstinu
bara lýsir upp sálina
ţegar nálćgđin upplýsir einmannaleikann
Söknuđur er ekki umbeđinn
ađeins sálin skilur hann
ef ljósiđ deyr lifna myrkiđ og hugsunin
Ég var svoldin tíma ađ melta ţetta enda stundum mjög tregur á ađ lesa milli línanna í kveđskap en ţetta er vćgast sagt snilld.
Takk fyrir mig.
Knálega kveđiđ.
Ég er ekki frá ţví ađ ţetta sé í algerum toppklassa.
Vá... mér ţykir ţú feta nýjar slóđir, ţó ég hafi nú vitađ af snilli ţinni... ţetta ćtla ég ađ lesa aftur og aftur...
Ég ţurfti ađ lesa tvisvar til ađ ná ţessu, svo djúpt var ţetta hjá ţér Uppi. Ekki eyđa ţessu óriti!
Alveg rosalega fallegt.
Ţađ tók mig alveg rosalegan tíma ađ lesa milli línanna, enda er ég ekkert vođalega djúp. En ţú ert snillingur Uppi!!
[Klappar fyrir Upprifnum]
Hér er enn ein sönnun ţess ađ ađ fjarlćgđin gerir fjöllin blá, mennina stóra og börnin smá.