Fyrir nokkru lofađi ég Norninni ađ yrkja mansöng til hennar... hér kemur hann...
Viđ mannaskvaldur, skein á fald,
skin frá Baldurs mána.
Bjartur mjaldur, breiddi tjald,
birtu galdurs fána.
Fćddist rót viđ skiniđ skjót,
skildi blóta ásum.
Víst mun njóta náttar snót,
á nöktum fóta tásum.
Af yndi leggur ástarvegg,
amorsdreggjar sötra.
Rífast steggir, raka skegg,
rumaleggir nötra.
Amor leiđir, sýđur seyđ,
sem í heiđni forna.
Fađm sinn breiđir, fornan meiđ,
fagra heiđar Norna.
[hneigir sig]
ţetta ţykir mér fallegt. aldrei yrkir neinn svona fallega til mín...[snöktir]
Ef ég hefđi höfuđfat myndi ţađ tekiđ ofan.
Ţú verđur ađ láta ţér nćgja ađ ég hárreyti mig örlítđi í stađin.
Ţetta er hring-& oddhent, heitir ţađ ţađ ekki?
Allavega - ţađ dugar enginn gratiskveđskapur ţegar svo mikilvćgt fólk á í hlut.
Andans giftin auđgar sál,
ósköp ţjál´& hýra -
er Nornar lyftir Skabbi skál
međ skáldamáliđ dýra.
Salut in omnia secula!
- z n ó j ó n z -
[Gćsahúđin brestur fram og Nornin rođnar ofan í naktar tćrnar]
Ţakka ţér fyrir elsku Skabbi... ég er orđlaus.
*Vatne setur upp höfuđfat til ţess eins ađ geta tekiđ ofan fyrir skáldinu*
Heill ţér skáldmćringur. Dýrt er kveđiđ.