Ćj ćj mig auman... ţetta lagast...
Brást mér nú líkaminn, byrjar ađ ćla,
bastarđur vökvalaus hristist nú til.
Hvar ertu núna mín sunnudags sćla,
sé ég ţig aftur um miđnćturbil?
Viđ hvern einn sopa minn búkur vill brjálast,
bragđiđ af gallinu fyllir til kjafts.
Svimi og hausverk međ krampa ég kálast,
kviđverkur, svart er líf fyllerís rafts.
Áfram samt ţrýsti ég oní mig drykki,
enda er lifrin víst komin í form.
Nýrun enn virka og veit ég međ hikki,
vekja mun áfengis drykkjunnar norm.
Og nú get ég drukkiđ og kaffćrt af krafti,
klýgju og viđbjóđ međ Ákvítisbland.
Glösin ég fylli međ gerjuđu safti,
glađlega nýrun nú búa til hland.
Skál fyrir ţví ađ ţú skulir hafa komist í gegnum helgina jafn hagmćltur og áđur.
Ţađ gildir bara ađ harka af sér og kingja aftur í stöđu sem ţessari svo verđiru hressari! Ţađ er máliđ - skáliđ!
Mánudagsskál, ţriđjudagsskál, miđvikudagsskál, fimmtudagsskál, föstudagsskál, laugardagsskál og sunnudagsskál ! [Sýpur á sjö fagurbláum drykkjum]
Ég ćtti kannske ađ halda áfram og gera Mánudagsmćđu II... svo Ţriđjudagsţrautir II og svo framvegis... gaman ađ sjá hvenćr fólk fengi nóg... (eđa hversu lengi ég myndi tóra)...