Vindbelgur ég vola oft,<br /> međ vökv'í augum.<br /> Hleyp ţó upp á háaloft,<br /> ef heyr'í draugum.
Í makindum ég mćlti orđ,
af munni fram í bríeríi,
er ég sat og beiđ viđ borđ,
blindfullur á fylleríi.
Vaknađu nú vinur minn
vitstola ég sagđi,
sturlađur međ staup viđ kinn,
starđi svo og ţagđi.
Skyndilega skell ég fékk,
skalf og hristist mikiđ,
yfir djúsnum draugur hékk,
dustađist upp rykiđ.
Fölur andinn fúll varđ og,
flaug ţar mćđuţungur,
ţefnćmur viđ ţorratrog,
ţefađi - súr pungur.
Andremmur og andstuttur,
ćstur varđ ţá móri
yfir móđu ađfluttur,
ćrslabelgur stóri.
Niđur enniđ raki rann,
rauđur sagđi lítiđ,
í augum dökkur eldur brann,
endurspeglast vítiđ.
Hvađ vilt ţú mér draugsi dćll,
draup úr mínum kjafti.
Karl ţér heilsa, komdu sćll,
ţér káta fyllirafti.
Opinmynntur ćpti ţá,
enda mikil skrćfa,
tremmi fór ţá tölti á,
og trítlađi líkt og kćfa.
Eru menn hćttir ađ skrifa félagsrit... hvernig stendur á ţví ađ ţetta er enn á forsíđunni?
Ég var nú ađ reyna ađ pára eitthvađ, og ćtla ađ koma međ annađ í nćsta mánuđi. [Ljómar upp.]
Ţetta fjallar um spursmáliđ ađ vera fullur ellegar draugfullur - ekki satt?
Skál, fyrir skáldlegum reimleika . . .