Framhaldiđ af spennusögunni "Laugardagsmorgun".
... hann var orđinn úrkula vonar og reyndar svo úrkula ađ ţađ voru byrjađir ađ myndast kalbleittir á bera fótleggina. Hann hélt ţó ótrauđur áfram, ţótt hann vissi ađ ţetta var vonlaust frá upphafi. Hann hafđi alltaf veriđ fylginn sér og ósérhlífinn í sinni geđvonsku og vildi hann ekki láta bleika kalbletti aftra sig frá réttlćtinu. Hann hugsađi međ sér ađ ef hann fengi ekki botn í ţetta, ţá gćti hann allt eins sagt upp áskriftinna ađ mogganum og ekki vildi hann ţađ, ţví hvernig myndi ţađ líta út ţegar hann myndi halda nćsta kíwanisfund.
Skyndilega var hann kominn ađ húsi nokkru, sem hann hafđi ekki séđ áđur. Snjónum kyngdi niđur ţannig ađ hann ákvađ ađ skella sér inn í hlýjuna, enda var opiđ hús og mikil glađvćrđ heyrđist óma út úr húsinu. Hann opnađi dyrnar og ţađ sem hann sá átti eftir ađ lifa í minningunni ţađ sem hann átti eftir ólifađ...
framhald í nćstu viku
[Laumast inn]
Jćja, hvađ ćtli ţađ sé langt í ađ ţessi finnist.
[Titrar af spenningi]
Skrambinn, ég gleymdi nesti,
nú ţarf ég ađ hanga hér áfengislaus.
[Spáir í ţví hvađ grćneitt sé]
[Smakkar á] Ţetta er bara sérdeilis prýđilegt.
Skál !