upp á lappir latur skreiđ
lengi eftir blútnum beiđ
vesöld kvaldi karlinn ţá
kominn var međ bauga smá
viđ lyklaborđiđ sit og sífra
sjáiđ bulliđ fingra stífra
ég er ţunnur ţađ má sjá
ţarf nú ekki meir ađ gá
Upprifinn er aumast hrć
sem aldrei skildi hleypa af bć.
O-jćja. Ćtli ţú sért ekki ađ lýsa ástandi ansi margra gestapó í dag međ ţessum sálmi.
[Stynur ţungan og hreyfir sig varlega vegna höfuđkvala]
Ţrátt fyrir stirđa fingur virđist ţú slysast til ađ hitta á réttu takkana á lyklaborđin. Ţetta er fínasta skemmtun ađ geta glott ađ annarra ţynnku. [Glottir ađ ţunnum Gestapóum]
Öndin hefur einstakt yndi af ţví ađ ráđast á vesćla nýliđa á Gestapó. Hver getur gleymt Úlfamanninum? Heiftin hjá öndinni var slík ađ ţađ er eins og ađ fylgjast međ soltnum hýenum á fengitíma. Áralöng gremja andarinnar fékk útrás í eineltinu. Ţá urđu hinar hýenutíkurnar ánćgđar og stóđu fnasandi međ morđglampann í augum og blóđuga skoltana og tautuđu: "Úlfamađurinn átti ţetta skiliđ, djöfull átti hann ţetta skiliđ."