Leikvöll ćsku minnar hef ég lagt í rúst,
og leifunum sópađ burt međ afgömlum kúst
ég horfi yfir sviđiđ og segi eitt einasta orđ.
Ţví nú hef ég framiđ eitt ferlega ógeđslegt,
Morđ.
Ţví gólfiđ sem áđur reiđ ég á gćđingi knáum,
af gćđum er snautt og framvegis labbađ af fáum.
Ég horfi á veggi sem bergmála ćskunar leik,
ţeir verđa á báli ađ ösku og svolitlum reyk.
Til lítils er svo verkiđ ađ endingu unniđ,
ţó einhverja lús í vasann fái ég greitt.
Ţví núna er allt sem man ég í burtu brunniđ.
Og börnin mín kynnast ţví aldrei.
Mér ţykir ţađ leitt.
Miklu frekar finnst mér ţetta fallegt en sorglegt. Eđalsálmur.
SKÁL!
Eitthvađ samt ađ trufla í seinni hluta annars erindis...
Já minningar eru stundum meira virđi ef hćgt er ađ ylja sér viđ ađ deila ţeim međ öđrum.