Bláir hafa vindar blásiđ mér hingađ
boriđ á vćngjum, sínum yfir lífiđ
Nú mig ég hef út í horni hringađ
horfi á farinn veg í gegn um minni
Soltinn var, og satt mitt hungur fékk
saddur gekk ég ţá til minnar hvílu
forvitinn ég yfir fréttum hékk
fékk aldrei ađ, vita hvađ var lygi
Nú vil mín, ég örlög sjálfur semja
syngja ljóđin, suma láta vćla
hvatir engar ćtla ég ađ hemja
aldrei framar sitja einn í húsi.
Einmitt ţađ sem ég var ađ hugsa. Eđa svona nćstum ţví. É g hefđi a.m.k. ekki getađ orđađ ţađ betur
Mér finnst snúiđ ađ lesa fyrstu tvćr línurnar, eftir ţađ er ţetta ljómandi gott ljóđ.
Ég held ađ bráđlega fái mađur stađfesta vitneskju, ţess efnis ađ allt ţađ sem mađur leyfđi sér ađ hafa á tilfinningunni ađ vćri grunsamlegt, var ekki nema brot af ţeim ólkíndablekkingum sem vonandi koma í ljós. Afturámóti held ég ađ ţađ verđi ţáţegar of seint tilađ koma ađ gagni, svonokkrunemi.
Mér finnst ţetta ljóđ alveg ágćtt aflestrar. Er ţađ ekki ţannig ađ allt ţađ sem sagt er vera satt er lygi? Og áfram verđur henni trođiđ í okkur sem sannleik?