Upp rennur dagur, endalaust fagur,
ennţá vill ţađ nú til.
Í lífinu ţrautir, leggja okkur brautir,
ég lifandi ţetta skil.
Og kvöldiđ nálgast, af tímanum tálgast,
ég tek međ hugsunum far.
Mig er ađ kvelja, hve margt er ađ velja,
ég kann ekki ađ finna svar.
Ţó margt ţú sjáir, en fćrra ţú fáir,
framtíđ ţín brosir stillt,
Hvert sem skal stefna, fćrđu götuna gefna,
og getur svo allt sem ţú vilt.
Ţetta er feiknagott, sérsaklega fannst mér miđjuerindiđ kalla til manns. Bestu kveđjur