Persónur ţessarar sögu eru uppdiktađar.
Hann var kominn heim og bráđum fćri hann ađ tala viđ ţćr.
Fyrst blíđlega eins og hann elskađi ţćr, sem hann sennilega gerđi ţrátt fyrir allt. En síđan hćkkađi rómurinn og allt fćri í sama far og venjulega.
Ég hafđi mátt búa viđ ţennan ömurlega nágranna alllengi, fyrst hafđi ég umboriđ ţetta og jafnvel litiđ inn til hans annađ slagiđ, ţá hafđi ég séđ ţćr. illa farnar og ţreytulegar, marđar, snjáđar og alls ekkert augnayndi.
En nú eru liđin mörg ár síđan ég hef litiđ inn og í besta falli heilsa ég honum ţegar viđ mćtumst á götu eđa í dyrunum.
Ţessi hegđun hans hefur fyrir löngu gert mig fráhverfan ţví ađ vingast viđ hann eins og mig langađi svo mikiđ til fyrst eftir ađ ég áttađi mig á ađ ég var ađ flytja inn í sama hús og hann.
Nú byrja barsmíđarnar. Fyrst ţagnar hann og ég finn í ţögninni ađ hann stríkur ţćr blíđlega jafnvel ástúđlega en svo er fjandinn laus og hávađinn ćtlar mig ađ ćra, ţađ ţýđir ekkert ađ kvarta, einu sinni fór ég til lögreglunar og ţeir hlógu bara ađ mér. Hvort ég vissi ekki hver hann vćri? Hvort ég héldi ađ ţeir, lagana verđir ćtluđu ađ gera sig ađ fífli framan viđ hann út af einhverju vćli í mér?
Ég gafst upp.
En hvort sem hann er í sinfóníunni eđur ei ţá finnst mér hann vera ömurlegur trymbill.
Viđ vorum einu sinni nágrannar og ég er ekki lélegur trymbill. Ţú hlýtur ađ vera ađ tala um einhvern allt annan.
Ţessar bannsettar trumbur hans hafa örugglegta átt ţađ skiliđ ađ vera barđar ćrlega.