Engin skyldi móđgast ţó hennar sé ekki getiđ í ţessu riti.
á árshátíđ var indćlt val
allt nú ţagnar penast hjal
í Regínu ég vitlaus var
vinalegan barm sá ţar
á sveitakránni sá ég snót
síst mun hennar kalla grjót
nokkuđ var hann nettur mjúkur
nafnspjald Tígru las ég sjúkur
ţó ađ ađrar ekki lasti
eđa rýrđ á brjóstin kasti
um ţćr hugsa uns ég dey
Ísdrottningu og Villimey
oft er barnum bar mig ađ
barmmiklar á sínum stađ
fagrar meyjar margar stóđu
mund ađ rassi Uppa tróđu
blessađ lán mig bar á höndum
bćrđist hjarta í kassa ţöndum
lit af vörum margar misstu
mína vanga flestar kysstu
losta minn ég lét í ljósi
lék sem tuddi út í fjósi
ţáđi af dömum ţýđa kossa
og ţuklađi um mjúka bossa
Ég var orđin pirruđ á ţér í fjórđa skiptiđ sem ţú ţurftir ađ lesa afar nákvćmlega hvađ stóđ á merkisspjaldinu mínu og nánast taka af mér brjóstahöldin í leiđinni. En ćđisleg vísa engu ađ síđur!
Iss - greinilegt ađ kona er ekki eftirtektarverđ nema vera í flegnu.
[Punktar ţetta hjá sér fyrir nćstu árshátíđ]
Ţú ert nú meiri grallarinn... Ha - kallinn!!! - En ţú fékkst ekki ađ setja í neina ţeirra!
Glćsilega kveđiđ, kćri skáldbróđir, og takk fyrir síđast. Vonandi misvirđir ţú ekki viđ mig ţó ég leyfi mér ađ tjá mig eilítiđ um nokkrar ţćr konur sem urđu útundan hjá ţér. Međ fullri virđingu fyrir ţeim konum sem viđ hvorugur höfum tjáđ okkur um.
Gekk ég inn og Garbo sá.
Glápti á hana ekkert smá.
Konan hún er vá, vá, vá!
Vild’ ég henni rekkja hjá.
Hexia mig heillar víst.
Hana ef ég fengi gist,
viđ gćtum okkur gamnađ smá
ađ gera ţađ sem ekki má.
Ekki fannst mér Ljótunn ljót
leizt mér vel á ţessa snót.
Lyftist upp mitt lostaspjót,
lengdist, hertist eins og grjót.
Girntist Pönnu-Önnu ég.
Er hún ekki liggileg?
En henni fannst hún alltof ung
ađ elska ţennan grjónapung
Ein var gatan kennd viđ kross,
konan sú er mesta hnoss,
Vild' ég klćđum fletta frá
og fara svo ađ káfa á.
Já en ţú fórst áđur en karlarnir voru orđnir nógu drukknir til ađ ţora ađ horfa í átt til okkar kvenpeningsins... [Starir ţegjandi niđur í gólfiđ]
Ég var edrú en sá ađ kvenpeningurinn var orđinn ölvađur ţannig ađ ég notađi vitanlega tćkifćriđ og skođađi skorurnar og klappađi á nokkra rassa...
Hćtt' ađ skćla, Dula
Dula hún er djöf... flott
djúsí, sexý, vćld og hot.
Vođalega vćri gott
ef vild' ún gefa Lauga ....
Haldiđ ţiđ ađ ég hafi fariđ í sleik viđ ykkur alla upp á djókiđ? Ég gat ekki tuggiđ í ţrjá daga - en fć ég vísu? Neeeeei...
[Strunsar út af sviđinu og skellir á eftir sér]
Tina, róađu ţig
Tina lipra tungu á
tređur henni víđa.
Upp' í kjafti ýmsra má
unađstóliđ ţetta sjá
Uppi, ţađ var mér heiđur ađ fá ađ skilja eftir varalitafar á kinninni ţinni en Sundlaugur bjargađi ţér fyrir horn ţarna!! [Glottir smá]
Tilraun til raunaléttingar ostaskera:
Ég vildi ađ vćri ég ostur,
víst ţađ yrđi minn fyrsti kostur:
ađ sneiddur ég snögglega yrđi
af sníđtóli bleiku, (ef bara ég ţyrđi).
ömurlegt félagsrit! Ég sem hélt ađ allar rassklípingarnar hefđu haft einhverja ţýđingu!
[ljómar upp] Ţetta var betra. En ef ţú bara ţyrđir? er ég svona ógnvekjandi. [Yglir sig] Ggrrrrr
undarleg hver illa ég
ć mig stend á einhvern veg
ekki brjóstin verđa veik
víst ţó konan sýnist bleik
losta vöktu líka ţćr
lipurtyngdi kvennasćr
brjóstum vildu flíka flestar
mér finnast allar konur bestar.
Knús á línuna.