Kemur samt Furđuveru ekkert viđ ţannig séđ.
Núna akrar engi og tún,
öllum litum skarta,
Ekki gleđst ţví yfir hún,
i mér hugsun svarta.
Argur leiđur öllum sár,
engrar hlýju vona.
Ţó liđin séu allmörg ár
mig elskar varla kona.
Fullur edrú út á hliđ,
engum manni líkur.
Annan finniđ ei mann ţiđ,
sem öđlingur er slíkur.
Bros og gleđi grín og fjör,
gotterí í poka.
Vísnahringsins furđuför,
fer ég nú ađ loka.
Hversu oft hefur manni ekki liđiđ svona – bara skort getuna til ađ orđa ţađ. SKÁL.