ég hef áđur haft uppi stór orđ um ađ hćtta ađ segja ljótt og ađ hćtta ađ vera leiđinlegur viđ gestapóa sem ekki hafa gert neitt til ađ eiga ţađ skiliđ.<br /> Nú skal ţađ takast.
Mig langar í ljóđi til ţess,
ađ láta ykkur vita um eitt.
Mér ţykir ţađ meira en leitt,
ég mun víst einn dag segja bless.
Orđ mín ég kann ekki vanda,
ţeim sjaldan ég beiti víst rétt.
Ţetta er alls ekki frétt,
útgöngu mun ég ţó vanda.
Nú dónaskap engan vil yrkja,
en allt ţetta fallega styrkja.
Fegurđar sćlusöngva,
sem ég og á ykkur ţröngva.
Ţetta skapheita flón međ skínandi kjaft,
skamma mun dóna og fylliraft.
Vel ort, en ég set spurningarmerki viđ innihaldiđ. <glottir eins og fífl>
Ef ţú átt jafnmörg innlegg á "Segđu eitthvađ fallegt...." ţrćđinum eins og "Segđu eitthvađ ljótt....", er ţá međaltaliđ ekki bara í besta lagi?
Ég skal fyrirgefa ţér enda hefuruđu aldrei sagt neitt nćgjanlega ljótt um mig til ađ ţađ gćti veriđ satt.
Upprifinn! Ekki hćtta!
Međ ógeđs kjaftinum tćtta,
okkur ađ skamma og skađa
og skítlegum orđum bađa.
Afhverju hef ég aldrei heyrt neitt ljótt um mig frá ţér ?
Ég vill heyra sora um mig !!!
Regína, ég vonast eftir ađ fá bót ţađ er ađ mér batni af sorakjaftinum. En ég vonast eftir fyrigefningu ţeirra sem ég hef drullađ yfir í orđum án ţess ađ ţeir/ţćr ćttu ţađ skiliđ.
Ţú fćrđ ţá enga fyrirgefningu frá mér. Ég man ekki eftir neinu sem ég ţarf ađ fyrirgefa, svona í svipinn allavega.
Ó, já, nú man ég ţađ. Bölvađur skíthaus getur ţú veriđ, ţú fćrđ sko enga fyrirgefningu nema ţú getir komiđ međ iđrun og yfirbót.
Ögn angurvćrar vísur. Ekki minnist ég ljótra orđa í minn garđ, en ef ţau leynast einhvers stađar ţá er ţér fyrirgefiđ. Svo ţarf mađur kannski ekki alveg ađ láta af svona ósiđum og getur bara bölsótast á annan hátt. Mér finnst gott bregđa fyrir mig dönum í stađ blótsyrđa: "Ja, hvur danskur" og fleira skemmtilegt er til.