Ţegar hugsanir um ţig og lífiđ allt saman
ţjóta gegnum hugann líkt og ör af streng
verđ ég orđlaus og veit ekki hvađ skal segja
en međ ţig viđ hliđ mér héđan í frá geng
ţađ er sćla mest og engu öđru hún er lík
ekkert skáld mun geta spunniđ slíka ţrá
ţetta er hamingjan sem ţar fer sem ađ förum viđ
Ţađ er vor og himins rönd sem gullin brá
ég vil leika fyrir ţig mín ljóđ og hugsanir
láta söngva hjartans stjórna minni gjörđ
ţínar vonir vil ég gera ađ vonum mínum
víst ađ ţinni hliđ kemst engin hér á jörđ.
Ég vissi ađ ţú vćrir glađur af ţví ég er kominn aftur en ég vissi ekki ađ ţađ hefđi svona djúp áhrif á ţig [tárast].
Hvađ er ţetta, mjúka hliđ Uppa er geymd hérna í félagsritunum. Ég er svolítiđ skotin í fyrsta erindinu sérstaklega.
Bragurinn er góđur. Innihaldiđ hefđi getađ veriđ samiđ af ástsjúkri kjánastelpu.