Kæru lesendur, það virðist engan enda taka hve mikið má finna af gaman- og kersknissögum í heimbyggð minni. Því sendi ég nú frá mér fimmtánda bindi Ýsfirzkrar fyndni og er þessi ritröð nú komin langt fram úr því sem upphaflega var áætlað. Það er þó aðeins jákvætt því fyrir vikið fær alþjóð öll að njóta þeirrar kímnigáfu sem við Ýsfirðingar erum þekktir fyrir.<br /> Það er heldur ekki annað að merkja á viðtökum ykkar, kæru lesendur, en að þið kunnið vel að meta gamansemi okkar. Bindin renna út eins og heitar lummur og þykja mjög vinsælar gjafir á stórafmælum. Áskrifenda hópurinn eykst líka stöðugt og hafa flestir staðið vel í skilum með áskrifargjaldið þó einstaka megi nú fara að greiða síðasta reikning vilji viðkomandi halda áfram að fá ritið sent.
Ein dætra þeirra barnmörgu hjóna Hafdísar og Sæmundar á Strönd heitir Berglind og er sízt eftirbátur bróður síns Ægis í uppátækjum, hvatvísi, lífsfjöri og gáfum.
Síðastliðið sumar vann hún innanbúðar hjá kaupfélaginu. Eins og hennar var von og vísa hóf hún þegar að endurskipuleggja það sem henni þótti betur mega fara.
Hún komst fljótlega að því að einhvern tíma hafði Kaupa-Héðinn keypt óheyrilegt magn af rís í lausu og tóku sekkirnir óþægilega mikið pláss í vörugeymslunni. Einsetti hún sér því að koma þessu rísi í verð.
Eitt kvöldið var Berglind því farmeftir í búðinni eftir lokun, pakkaði rísi í poka sem tóku hálft kíló hver, raðaði þeim síðan snyrtilega upp í efstu hillu fyrir innan afgreiðsluborðið og stillti stiga upp við hilluna.
Næsta morgun mætti hún til vinnu óvenju stuttklædd og það var sem við manninn mælt að hverjum þeim karlmanni sem gekk inn í búðina varð um leið starsýnt á klæðnað Berglindar þar sem hún stóð við stigann sem lá upp að hillunni þar sem rísinu var stillt upp. Undantekingalaust bað hver einasti karlmaður sem lagði leið sína í kaupfélagsbúðina þenna dag um einn poka af rísi. Spurðist þetta um sveitina og menn lögðu leið sína innan úr Sóldal og alla leið utan úr Viðvíkuhreppi til að kaupa rís og fá um leið litið dýrðina undir pilsi Berglindar.
Undir lok þessa annasama dags var næstum allur rísinn seldur. Gekk þá Lárus á Polli inn. Hafði henn ekkert heyrt af fjörinu í kaupfélaginu þennan daginn en þegar Berglind sá enn einn karlinn koma inn vippaði hún sér upp í stigann og teygði sig í einn ríspoka. Þá áttaði hún sig á því að Lárus hafði enn ekki borið upp erindið svo hún leit niður til hans og spurði: “Rís? Var það ekki?”
“Ekki segi ég nú að það rísi, vina mín”, sagði Lárus þá. “En það fer óneitanlega um mann fiðringur.”
************************************
Þegar við bræður vorum ungir, eða yngri, keyptum við eitt sinn gamla jeppabifreið af Ragnari frá Brimslæk, gerðum hana upp og notuðum hana óspart það sumarið.
Eitt sinn sá kand. fíl. Engilbjartur Sóldal, sem þá gengdi lögreglustörfum á Ýsufirði, hvar bifreið okkar var ekið mjög skrykkjótt eftir holóttum vegninum inn í þorpið. Gekk hann þá út að veginn og stöðvaði bílinn því hann hélt að ökumaður hlyti að vera drukkinn.
Það reyndist þó ekki vera heldur var þar fyrir Vatnar Blauti bróðir minn með Sólbjörtu hina fögru Glóbjartsdóttur sér við hlið og hafði hann lagt hægri handlegg utan um hana meðan hann reyndi að hafa stjórn á bifreiðinni með vinstri hendi.
“Hvað er að sjá til þín maður”, varð Engilbjarti þá að orði, “hversvegna notar þú ekki báðar hendur?”
“Nú, ég verð að hafa aðra höndina á stýrinu,” svaraði bróðir minn þá.
************************************
Þegar séra Bjartur var nýtekinn við sem prestur á Ýsufirði tók hann að heimsæka bæina í sveitinni til þess að kynna sig og kynnast fólkinu. Í einni slíkra ferða knúði hann dyra á bæ einum en enginn svaraði. Opnaði hann þá útidyrnar og kallaði inn: “Halló!”
Heyrði hann þá kvenmannsrödd fyrir innan sem kallaði á móti: “Ert þetta þú, engillinn minn?”
“Nei,” svaraði séra Bjartur þá, “en við vinnum hjá sama fyrirtæki.”
************************************
Skafti heitir maður á Ýsufirði, aðfluttur úr Sóldal. Hann er bezti drengur, verkmaður góður og íþróttakappi en óttalega seinheppinn. Hann vann um tíma við skipaafgreiðsluna.
Eitt sinn hafði hópur ferðamanna komið með strandferðaskipinu og skoðaði fólkið sig um dagspart á Ýsufirði og í nágrenninu. Í hópi þessum var kona ein ákaflega holdug klædd víðu og litríku pilsi.
Þegar svo kom að því að ferðafólkið færi aftur um borð var Skapti því til aðstoðar við landganginn. Tók hann þá eftir því, þegar holduga konan mjakaði sér fram hjá honum upp landganginn, að pilsið hennar hafði troðist saman á milli rasskinna hennar.
Þótti Skapta lýti að þessu og til að bæta úr togaði hann pilsið aftur út.
Brá konunni náttúrulega við og leit hún til Skafta og sagði höstug: “Hvernig vogið þér yður?”
“Ó, afsakið,” tautaði Skafti þá og tróð pilsinu aftur inn á milli þjóhnappa hennar.
Þetta er í topp þremur hjá mér minn kæri Sundlaugur. Hvílíkt sem ég hló.
Því að fara til Ýsufjarðar, þegar þú segir okkur þessar frábæru sögur af bæjarlífinu? Megi þessi góða ritröð verða sem lengst!
Sundlaugur minn Vatne, eins og maðurinn sagði "óneitanlega fer um mann fiðringur" Þ.e. hlátursfiðringur..!..
Ávallt er skemmtilegt að lesa þetta. Einkum höfðum vjer hjer gaman af því sem kom í lokin.
"Lengi getur gott beztnað", var stundum haft að orði í minni sveit...
---------------------
Vatne í vönduðuð riti
veikir mig hláturkastssmiti
með geislandi gamanmálsviti.
Búinn með fimmtánda bindið,
brosvöðvaþjálfunar-yndið
dæmalaust fjörugt & fyndið.
Þær verða bara betri og betri, meira, meira, meira og þakka þér fyrir herra Vatne.
Ég þakka lesendum öllum góð orð og hlý. Þau verða mér hvatning til frekari verka.
Við Rindil segi ég: Færðu rök fyrir máli þínu áður en þú berð fólk opinberlega jafn alvarlegum sökum og þú gerir hér. Allar þær sögur sem ég hef birt eru birtar með fullu leyfi heimildarmanna (karla og kvenna) og get ég nafngreint heimildarmann fyrir hverri þeirri sögu sem ég hef birt í þessari ritröð. Vænti ég að þú færir rök fyrir þessum ásökunum eða biðjir opinberlega afsökunar ella.
Góðar stundir
Hin mesta snilld, en hvað er líkt með afmeyjun stúlkna og harðfisk???
bæði verstfirst...