Þar sem ýmsir fögnuðu því að fá fréttir frá Ýsufirði í síðasta pistli mínum reyni ég nú enn að bæta úr þeim skorti sem verið hefur á ýsfirskum fréttum.
Þótt ég og fjölskylda mín búum í Reykjavík þá leitar hugurinn oftast til Ýsufjarðar og alltaf þegar við sjáum okkur fært hverfum við á gamlar slóðir. Það má því segja að við höfum búið okkur heimili á tveimur stöðum á landinu. Enda ekki nema eðlilegt að Ýsufjörður dragi til sín fólk því þar er ekki einasta náttúrufegurð með eindæmum, þar er einnig íþrótta- og ungmennafélagsstarf með miklum blóma.
Það átti sér stað nokkuð skemmtilegt atvik nú í haust þegar við Vatne-bræður, ásamt mági mínum Zetuliða (sem er bróðir konu minnar Agötu), vorum á Ýsufirði og stóðum þar fyrir sund- og glímunámskeiðum. Vorum við að loknum sundspretti á leið heim þegar við komum við á símstöðinni hjá henni hjá henni Sif símstöðvarstjóra því hún rekur litla sölubúð þar sem kaupa má gosdrykki og súkkulaðikexið Prins póló. Gerum við það gjarnan að loknum góðum spretti að láta eftir okkur appelsín og Prins póló.
Í þetta sinn vildi þó ekki betur til en að allt Prins póló var uppurið og urðum við súkkulaðilausir frá að hverfa. Þótti okkur þetta ákaflega slæmt en vísur þær sem Vatnar Blauti bróðir minn kvað um atvikið drógu heldur úr leiðindum okkar. Þær eru eftirfarandi:
Saðsamt ágætt súkkulað
úr Sifjar hillu er horfið.
Hungurvesöld held ég að
hafi að mér sorfið.
Núna er ég alveg bit
urinn Prinsinn, skaði.
Í öngum mínum einn ég sit
með ekkert súkkulaði.
Það er skemmst frá að segja að innan tíðar voru þessar snjöllu vísur á vörum hvers mannsbarns í Ýsufirði. Já, hann er kostulegur hann bróðir minn.
Já þið bræðurnir eruð kostulegir, og ekki komið að tómum kofunum hjá ykkur, sómapistill