Ég fann ástina á elliheimilinu Kistunni í morgun ţegar nýja stelpan kom í morgunmat.
Viđ horfđumst í augu í matsalnum ţegar ég dró fölsku tennurnar hennar upp úr hafragrautnum mínum, sleikti af ţeim mesta sulliđ og rétti henni; hún setti ţćr upp í sig og brosti. Ţađ var mómentiđ - ţađ var augnablikiđ sem ég varđ ástfanginn.
Í allan mörgun höfum viđ haldist í hendur eins og ástfangnir unglingar sem vita ađ í kvöld gerist ţađ.
Í kvöld verđur sleipiefnapartí í herberginu mínu, bara fyrir okkur ... já, hana ţarna .... okkur Jó, nei, Fjó ... ći, ég man ekkert hvađ hún heitir en ţađ skiptir ekki máli. Viđ tjáum okkur međ innilegum ástaratlotum í kvöld.
Guđ hvađ ţađ verđur fallegt.
Já ţá er um ađ gera ađ atast í Haraldi hann vill nefnilega standa í svoleiđis og ég líka.
Ástin er yndisleg afţreying fyrir gamalmenni og unglinga. Mikiđ hlakka ég til ađ verđa gömul og hrukkótt og hvers manns hugljúfi.
Tvennt lćrđi ég á ţessu í gćrkvöldi: Ţađ er ekki gott ađ maka olíu á konu áđur en hún fer úr ullarnćrbuxunum og enn verra ađ kveikja í sígarettu eftir ađ búiđ er ađ ţekja konu í ullarbrók međ sleipiefnum.