Á vorin verður allur áróður um umferðaröryggi hjóm eitt því þá hefst svigakstur ökumanna víða um land. Á vorin opna bændur hliðin og hleypa rollunum sínum út á veg. Djöfulsins ósiður.

Opinbera umferðaröryggisbatteriíð er í sífellu að hvetja okkur til þess að aka varlega, spenna beltin, virða hraðatakmarkanir - það er meira að segja bannað að halda á gemsa og tala í hann við akstur. Gott og vel. Þessu hlýðum við flest að mestu leyti en því tekur Umferðarstofa bændur ekki á teppið? Þessa dásamlegu, íslensku bændur?

Það er talað um að reka fé á fjall og því geri ég ráð fyrir að einhverntíma hafi bændur gert nákvæmlega það - rekið fé sitt til fjalls. Sú tíð virðist liðin hjá bændum, sumum bændum a.m.k. því á ferð minni um Austurland í dag voru fleiri sauðir í vegköntum en nokkurntíma inn á Alþingi. Á einum stað voru hliðin opin og ferfættir ullarhnoðrarnir léku sér á veginum fyrir framan bæinn; á öðrum stað ók ég nærri því á ferfætta fjölskyldu þar sem ég var að taka fram úr í rökkrinu og ég lagði mig, farþega minn og fólkið í hinum bílnum í hættu þegar ég sveigði fram hjá familíunni sem spókaði sig á veginum.

Eru bændur orðnir svo feitir og latir af styrkjunum frá Guðna að þeir nenna ekki lengur að reka féð á fjall? Eða er þeim bara alveg sama um líf og limi fólks sem ekur um þjóðvegi landsins? Ég veit ekki svarið við þessu en ég veit afturámóti að mér stendur alveg á sama um rollurnar þeirra sem ég tel réttdræpar hvar sem til þeirra næst.