Ţađ vćri réttast ađ taka ţetta djöfulsins, ómerkilega pakk og negla ţađ upp á kross, svona í tilefni af komandi hátíđ. Negla ţetta andskotans, sauruga samansafn af hálfvitum öfugt upp á kross og flengja ţađ međ fimmtán hnúta svipunni.
Aflima. Höggva útlimina af ţessu illa ţefjandi, sálarlausa hyski, einn af öđrum.
Skera hjörtun úr helvítis illţýđinu lifandi og kasta ţeim fyrir hundana.
En kannski vćri fyrirhafnarminna en jafn áhrifaríkt ađ bjóđa djöflunum á tónleika međ Írafári eđa Sálinni eđa jafnvel bara á íslenska bíómynd.
Meiri sleggjudómarnir.
Ekki eru allar íslenskar bíómyndir hörmulegar, ţó ađ sumar séu ţađ vissulega.
Ţađ eru sleggjudómar ađ kalla kvikmyndasmekk minn sleggjudóma. Ég hef aldrei séđ góđa íslenska mynd.
Ég varpa hér međ fram ţeim sleggjudómi ađ Haraldur Austmann er međ góđan kvikmyndasmekk.