Ţađ er engum vafa undirorpiđ ađ hér á Bagglúti er ekki ţverfótađ fyrir skáldum, sei sei nei. Reyndar held ég bara allir sem hér slá niđur lyklum (í ţađ minnsta ţeir sem binda mál sitt í rím međ stuđlum, höfuđstöfum og réttri stafsetningu) séu talandi skáld, hvorki meira né minna.
Skáld eru salt jarđar ţótt sjaldan vinni ţau fyrir salti í grautinn enda ţolendur vanţakklćtis og eineltis, háđs og spotts og lítillar sölu.
Ég lýsi yfir vanţóknun minni á árásum smámenna á skáldin okkar; megi ţessi rćtnu kvikindi hvergi ţrífast.
Smámennin altsvo.
Sko sko ég vissi ţađ alltaf. ţađ hefur einhver lespía komist yfir lykilorđ ţitt.
Ţetta er fimmta félagsritiđ í röđ um skáld. Er ţetta ekki orđiđ dulítiđ einhćft hjá ţér, Halli?
Eđa eins og Offari segir; einhver kvenkyns bókaormur komist yfir lykilorđiđ mitt.