Við Ingibjörg erum stungin af frá dvalarheimilinu Kistunni. Í dag klukkan þrjú átti að leggja hana til hinstu hvílu við hliðina á helvítinu honum Jóa en það verður aldrei. Hún svaf hjá mannfýlunni í sextíu ár og það finnst mér alveg nóg; hún liggur ekki hjá honum framar.

Mikið var ég nú heppinn að hann Óli litli skyldi gleyma hjólaskautunum sínum hjá mér um daginn því án þeirra hefði ég aldrei komið Ingibjörgu minni út af dvalarheimilinu. Merkilegt hvað hún stóð teinrétt við hlið mér þegar við gengum saman út. Missti hana að vísu á fljúgandi ferð niður hjólastólarampinn við útidyrnar en hún staðnæmdist á bílnum frá Fúlu fæði sem stóð fyrir utan.

Það var öllu meira bras að koma henni fyrir í framsætinu á bílnum mínum, blessaðri konunni, en það tókst eftir allnokkrar stympingar. Hún situr reyndar svolítið skökk en það er allt í lagi; ég sé þó að minnsta kosti framan í hana. Skrapp rétt snöggvast inn á Hótel ********* til að fá mér að borða og skrifa þetta þar. Ingibjörg bíður út í bíl og ég er að velta fyrir mér hvort ég eigi að færa henni kaffi. Líklega ekki.

En nú er best að leggja í hann og ég vona að við verðum komin til Reykjavíkur fyrir kvöldið. Á morgun ætlum við til sýslumanns að láta pússa okkur saman.

Sei sei já.