Þá er hún Ingibjörg að eilífu horfin mér því Ölfusáin skilar ekki því sem hún tekur.

Á leið okkar til Reykjavíkur, áðum við í Olíssjoppunni á Selfossi því ég var orðinn svangur og mér fannst Ingibjörg vera orðin andfúl; í það minnsta kann ég ekki aðrar skýringar á lyktinni sem stafaði af henni. Ég spurði hana um leið og ég stöðvaði bifreiðina, hvort hún vildi ekki viðra sig á meðan ég skryppi eftir mat og Menthos og hún kinkaði kolli. Hjálpaði henni út úr bílnum og skildi hana eftir standandi upp við afturhurðina.

Ég sá hana hvergi þegar ég kom út úr sjoppunni aftur en tók fljótlega eftir hvar nokkrir snáðar stóðu neðst á bílastæðinu og bentu ofan í ána. “Vá mar!” heyrði ég einn þeirra segja. “Þetta var gegt flott.” Ég gekk til þeirra og spurði hvort þeir hefðu nokkuð séð konuna sem stóð þarna við hliðina á bílnum áðan.

“Hey manni,” sagði annar. “Hún er gegt kúl mar. Renndi sér niður allt planið og tók svo rosa stökk beint ofan í ána. Flikk flakk og allt mar!” Æ æ, hugsaði ég með mér, kannski ég hefði átt að muna eftir helvítis hjólaskautunum.

Ég hringdi í 118. “Konan mín tilvonandi datt í Ölfusána og ég sé hana hvergi,” sagði ég, kannski svolítið óðamála. Stúlkukindin á hinum enda línunnar fór að hágráta. “Ó guð hvað það er sorglegt,” skældi hún. Svo skældi hún meira. “Ó guð.” Meira skæl. “Ég skal gefa þér samband við Neyðarlínuna,” sagði hún loks.

Nú eru björgunarsveitir að leita að henni Ingibjörgu blessaðri en ég held að úr þessu finni þeir hana ekki á lífi.

Sjálfur hélt ég áfram för minni til Reykjavíkur og ég held að úr þessu sé lítið annað fyrir mig að gera en að sitja á öldurhúsum borgarinnar alla helgina og drekkja sorgum mínum.

Hmmm, ef til vill var þetta óheppilega orðað.