Fyrir nokkru náði ég þeim merka áfanga að flytja á dvalarheimilið Kistuna, hvar ég hugðist eyða kyrrlátu ævikvöldi; ég ætlaði að sitja í ruggustól, reykja pípu og líta yfir glæsta ævi. Ætlun mín var að gantast eilítið við stelpurnar sem þarna dvelja (ókei, ykkur þykja kannski áttræðar konur ekki vera stelpur en okkur sem erum á svipuðu reki finnst það), súpa viskí með strákunum (sjá síðasta sviga) og bara hafa það næs, svona heilt yfir.

Þetta hefur ekki gengið eftir. Á dvalarheimilinu Kistunni viðgengst nefnilega bullandi einelti því stóru strákarnir láta okkur sem yngri erum, ekki í friði. Þegar maður á síst von á, stökkva þrír eða fjórir þeirra upp úr göngugrindunum og hópast að manni með svívirðingum og grófum hótunum um ofbeldi. Með stafina á lofti króa þeir mig af inni í skoti og láta höggin dynja á mér. Þeir hafa gengið svo langt að hella niður viskíinu mínu og pissa í flöskuna, þeir hafa blandað byssupúðri við tóbakið mitt og þeir stungu með nál í gegnum smokkapakkann minn. Þið hefðuð átt að sjá svipinn á Þorgerði gömlu þegar hún fékk bununa í augað, Djísös Kræst!

Starfsfólkið gerir sitt besta til að koma í veg fyrir þennan andskota en allt kemur fyrir ekki. Haldnir eru reglulegir fundir og nú er hefur verið ráðist í Olweusaráætlun um að vinna bug á þessu. Veggspjöld með eineltishringnum eru hengd upp um alla veggi en helvítis óþokkarnir krota á þau skammaryrði eða rífa þau hreinlega niður.

Í nótt ætla ég að hefna mín grimmilega; ég ætla að kveikja á brunavarnarkerfinu, fela mig bakvið pálmatréð á ganginum og plaffa svo helvítin niður með hreindýrarifflinum mínum þegar þeir staulast út úr herbergjunum sínum.

Það er mín Olweusarfokkingsáætlun.