Jeg er þreyttur og alveg úti að skíta.
Jeg get sagt ykkur, að hvergi finn jeg húmor fyrir nútímanum.
Betur færi ef andskotans mann skepnan hefði fallið svo miklu fyrr.
Jeg meina.
Ekkert sem sjáanlegt er í kring um okkur er á nokkurn hátt að gera sig.
Allt er á vonar vöð, og ekki fæ jeg sjeð að ungdómurinn megi redda homo fabíanum fyrir vinkil horn.
Allir eru fáráðir fábjánar og krefst nú öngva skýringa með.
Kunnátta á lífsnauðsinlegum hlutum er í dag einungis skoðuð í smásjá vísindaapa sem grafið hafa upp kuml og annað ómeti.
Gallabuxna klæddur nútímafávitinn er ekki svo mikið sem matvinnungur mektarvonarinnar. Svo mikil er váin, að verði jeg einusinni afi einhverra afsprengja þróunar, ef svo má kalla. Verð jeg að viðurkenna, að tilhlökkunin er áli og brjáli stráð.

Veit einhver til að mynda hvað Flórgoði er?

Fífl!

Ástar hveðja,
hundi.