Ég er nú þeirrar skoðunar að það sé óþarfi að brenna þetta. Skrifin eru sögulegar menjar hvort sem manni finnst þau merkileg eður ei. Þú mátt heldur ekki gleyma því að með því að eyða félagsritum eyðir þú líka orðabelgjunum sem þeim fylgja - og mörgum þætti kannski missir í þeim, hvað sem þeim kann að þykja um ritið sjálft.

Er ekki best að lifa samkvæmt orðtakinu „batnandi mönnum er best að lifa“? Með nokkrum vel heppnuðum félagsritum réttlætir þú tilveru þeirra rita sem þér þykja síðri.

Ég er alveg sammála Hexiu. Að eyða félagsritum er sambærilegt því að hætta. Þetta gerði Smábaggi blessaður.

Nú hafi þið sett mig í klemmu. Hvurn öldungis árann á jeg þá að gera við þetta fjelagsrit?

Líttu á það sem sögulega heimild um þitt fyrra líf.

Ég er alveg sammála Hexíu og Ívari, þú getur ekki einfaldlega strokað út part af Gestapóvist þinni.

Ég vil líka segja það að ef þú hreinsar út hluta af tilveru þinni hér, hreinsarðu í burtu rótgróinn hluta Gestapó.

Hvur gremillinn. Bezt að hella í sig bara og reyna svo að hundskast til að vakna snemma á morgun og gleima þessu. Hvílíkt og annað eins í veröldinni.

Algjör óþarfi að henda þessu, viðbrögð vor við því fjelagsriti er oss grunar að málið snúist um eru að segja 'skál' en eigi að skipa höfundinum að eta hund og/eða að setja hann á listann yfir óvini ríkisins. Skál ! [Sýpur á fagurbláum drykk].

Málið er bara að fara að vanda sig og reyna að vinna sig upp í þessa nafnbót með betri félagsritum í framtíðinni... ekki stroka neitt út... Salút.

Þjer hafið talað. Mjer líður sem sleyktri tík. Skál!