Í dag gekk jeg örna minna, mikið öldungis fús og ei úrillur. Vel gekk.
Urgið í hjörum kamar opsins settu allt í gang hjá mjer. Unaðslegt.
Hvítt og fagurlega lagað pústulíns ílátið beið mín gal opið og fagnandi. Feginn og glaður hneppti jeg frá buxna tölunum. Ein, tvær, þrjár og svartar indislegar galla buxurnar fjellu á gólfið, ásamt hvítum og snirtilegum naríjunum.
Ylmur sveif um snyrtiklefann. Varlega settist jeg á pústulínið og felldi hendur í gaupnir. Hólpinn.
Hvílikur unaður og ferleg ró. Átakanleg ró.
Ekkert fær mann truflað á slíkum stað, á slíkri stund. Ekkert.
Ekki þurfti jeg lengi að bíða, að unaðslegar hægðirnar tóku að ellta hvurja aðra niður um taðgatið. Átakalaust.
Mjúklega rann allt niður. Endanlegur friður.
Og að yndisheitum loknum tóku eyðublöðin við. Bleik og unaðslega mjúk. Svo mjúk, að jeg endurtók strokuna tvisvar. Því ekki er svo oft, að maður fái sjer fullkomlega notið. Hvílík snilld.
Að þessari unaðsstund lokinni fer lokið á. Og íslenska vatnið rennur í gallona tali niður í teflon rörið með herlegheitin öll.

Og pústulíns vinur minn fyllir sig sjálfur aftur og bíður næstu kynna!

Kanski jeg skelli mjer á Players í kveld til að dilla mjúkum rassinum við tónsnilld Papanna.

Skál!

hundi.