Sannleikurinn er langlyndur. Hann er lífsseigur. Hann er ráđríkur.

Ritstjórn Baggalúts snýr nú enn og aftur til baka úr endurnćrandi sumarleyfi til ađ fćra ţjóđ sinni fregnir og fróđleik.

Mikiđ var.

Meintur músíkalskur angi Baggalútsveldisins hefur veriđ ćđi áberandi undanfariđ og hafa illar raddir jafnvel haldiđ ţví fram ađ hann sé viđ ţađ ađ ganga af ritfangadeild samsteypunnar dauđri. Ţađ er alrangt og skal á ţađ minnt ađ ritstjórn sem slík hefur litla sem enga ánćgju af tónlist og gerir frumstćtt köntrívćl og tilţrifalítiđ ukuleleglamur lítiđ til ađ breyta ţví.

Ţví ber ţó engu ađ síđur ađ fagna ađ nýr hljómdiskur Baggalúts, „Aparnir í Eden“, hefur selst í allnokkrum bílförmum og mun ţví ađ allmiklu leyti standa undir tímamótaútgáfu á ljósprentuđu servíettusafni Guđmundar Wernersonar strýtupungs, sem fyrirhuguđ er međ haustinu.

Persónulega fagna ég ţví ađ mćta til starfa enn á ný, sólbrenndur af linnulitlu sandblaki á mongólsku hásléttunum og frostbitinn af mörgćsaveiđum suđur međ sjó.

Nóg er viđ ađ vera og af nćgu ađ taka - enda allt í fljúgandi fokki innandyra sem utan, eins og kerlingin sagđi.

Til hamingju.