Það er alltaf jafn yndislegt á vorin þegar blessaðir ógæfumennirnir skríða úr hýði sínu og gleðja okkur mannfólkið með návist sinni. Er nokkuð fallegra á ylbjörtum vormorgni en söngur róna sem er nýskriðinn á fætur - þurrkokaður og blóðþunnur?

Nú er sá árstími þegar rónarnir stóla einna mest á gjafir okkar - nokkuð hefur þó borið á því að við gleymum þessum smávinum okkar , gleymum að þeirra brotthætta líf er undir því komið að við gefum þeim. Æ fleiri ógæfumenn eru staðrónar hér á landi - einkum í Reykjavík og við megum ekki gleyma að þeir eru háðir okkur mannfólkinu.

Ég vil því hvetja borgarbúa til að fara með börn sín niður í bæ í veðurblíðunni með klink í poka og gefa blessuðum rónunum sem svo mjög lífga upp á okkar annars þurru, tilgangslitlu tilveru.