Stúfur birtist óvænt, eftir enga bið
— á mettíma úr móðurkvið.
Grýla hafði gengið um á gömlum serk
— möglað yfir magaverk.

Lúði tók hann léttvægan í loðinn hramm
— varla meir en milligramm.
Hanteraði hikandi í höndum sér:
— „Þetta’ er ekki undan mér!“

Frændur birtust, forynjur og flennitröll
— knúsa vildu krílið öll.
Sneru heim með heillaskeytin, heldur svekkt
— sáu ekkert, sögðust blekkt.

En Stúfur óx, þá aðallega upp í loft
— þó hann týndist ansi oft.
Fyrr en varði frækinn náði fullri smæð
— mældist einn og átta’ á hæð.

Hann vildi gera velflest til að verða stór
— drakk því bæði blek og klór.
Ekkert gekk og áfram var hann algert peð
— risavaxnar vonir með.

Í andliti hans agnarlítið alskegg spratt
— ítrekað hann um það datt.
Lítið var hann liðtækur við leik og störf
— almennt var hans ekki þörf.

Bræður hans til byggða þurftað bera Stúf
— það var skylda létt og ljúf.
Hann rúmaðist í rennilæstum rúgmjölssekk
— sem við þrúgur þeirra hékk.

Vígreifur og vaskur mætti vinnu til
— krökkum færði kerti og spil.
En tróðst þá undir tindilfættum trítlaher
— fljótur mátti forða sér.

Svo langaði hann ljúfmeti að læða' í skó
— en upp í gluggann ekki dró.
Í bríaríi bræður hans þá birtust tveir
— barni gottið báru þeir.

Eftir þetta óhapp varð hann ósköp smár
— lítill í sér; leiður, sár.
Að lokum fann hann leið sem í sér lausnir fól
— hann setti’ á laggir Litlu-jól!

Stúfur er í eðli sínu eins og við
— og raunar mestallt mannkynið.
Hvar sem þörf á hugrekki að höndum ber
— stækkar hann í hjarta sér.