<Svipast um eftir heitum pönnukökum>

Ég kýs svipaðar lummur meðan ég slæ á heita strengi.
En í hvorn flokkinn það fellur fer eftir almenningsálitinu því lýðræðið er bastarður sem gleymdist að kæfa.

Rétt hjá þér Kífinn. Lifi konungsveldið!

Ég las þetta félagsrit eins og heitar lummur! Svona svo ég slái nú á létta strengi.

Mýmörg önnur dæmi má sjá í blöðum og annars staðar þar sem menn leggja út af orðatiltækjum. "Þar stendur hundurinn í kúnni" o.s.frv.

Að svara út i hött. Ég hef alltaf séð fyrri mér mann í úlpu með hettuna uppi, og svarar með því að snúa höfðinu svo svarið lendir i hettunni. Kannski er það rangur misskilningur.
Síðan fór fólk að vera sniðugt og svaraði út i Hróa hött. Nú segir fólk allt mögulegt út í Hróa, og sleppir hettunni. Það var lengi gaman að því, en nú finnst mér það bara hallærislegt. Ekki síst á Alþingi eða í fjölmiðlum.

Nú er ég eiginlega á báðum áttum.
Því annars vegar fer verulega í taugarnar á mér svona rökleysur eins og nefndar eru í félagsritinu og taka sér smám saman fastan sess í málinu og eins þegar til verða á nokkrum vikum orðmyndir sem ekki voru til áður. Nefni sem dæmi þegar undir miðbik níunda áratugarins varð til orðskrípið hundruðir sem aldrei hafði heyrt eða sést fyrr, og varð algilt á örstuttum tíma.
Hins vegar er ég hlynntur eðlilegri þróun og breytingu tungumálsins – sé hún ekki til staðar er málið dautt og ekki í takt við tímans tönn...

Þetta er allt satt og rétt hjá þér eins og vanalega hlebbI minn.

Froskur: Jákvætt dæmi um þróun málsins er að nú tala menn yfirleitt um að hjakka í sama farinu en áður sögðu menn fremur hjakka í sama farið.
Skýringin er sú að myndlíkingin hefur breyst. Í gamla daga var þetta lýsing á aðförum sláttumanns með orf og ljá. Hann hjakkaði (=hjó) sífellt í sama farið en ekkert gekk.
Nú sjáum við fyrir okkur bíl sem er fastur í snjó eða leðju og hjakkar fram og til baka í sama farinu. Skemmtilegt.
Huxi: Æ, mikið ertu nú alltaf elskulegur við mig. Mér er strax farin að batna sinnisveikin.

Mig langar að benda á það til gamans að orðtakið að ,,koma einsog þjófur úr heiðskýru lofti" (sem er jú samsláttur tveggja orðtaka,) sá ég í hinni geysivinsælu þýðingu Karls Ísfelds á Góða dátanum Svejk - þetta voru orð Svejks sjálfs, og virðist hafa verið persónueinkenni hans að nota svona ambögur; hann talaði líka á einum stað að hafa séð eitthvað með eigin eyrum.
Svona ambögur sýnast mér alltaf hafa verið stundaðar, og misjafnt hvað fólki hefur þótt þær fyndnar. Sumar hafa svo endað sem nokkuð viðurkennt mál. Regína bendir á Hróa hött, sem er núna orðinn mjög þreyttur brandari, og furðulegt að þingmenn skuli láta þetta útúr sér. (hvað þá aðrir.)
Eitt sinn var norskur vinnumaður hjá afa mínum og ömmu, sem lýsti því einhverntíman mikilfenglega að ,,kettirnir hefði migið utan á mélpokann allir saman í kór." Varla mun rétt að segja að það sé hægt að gera eitthvað annað en að tala eða syngja í kór, en ömmu fannst þetta svo skondið, að hún segir stundum eitthvað þessu líkt. Ég veit það af eigin köldu hyggjuviti, að ég hika varla við að segja eitthvað svipað, þó að ég hafi að öðru leiti sæmilega óspillta máltilfinningu.
En þetta er kannski dæmi ekki alveg á sömu línu og dæmi hlégestaR; varla hefur fólki þótt gríðarlega fyndið þegar einhver sagði í fyrsta skipti að eitthvað seljist einsog heitar lummur eða að einhver tæki í svipaðan streng.

Sammála þessu.
Orðatiltæki eru skemmtileg. Og leiðinlegt þegar fólk fer ekki rétt með, og afbakar þau jafnvel.

Heitar lummur,strengur,strjál,
stuðull, knipli, greina.
Íslenskan er indælt mál,
ekki er því að leyna.

Þarna stendur hundurinn grafinn liggjandi í kúnni. Ambögur málsins eru oftar en ekki þjóðþekktu fólki að kenna. Sverrir Hermannsson var frægur fyrir þjófinn úr heiðskýra loftinu sem og kálfinn sem sjaldan launar ofbeldið.

Fólki finnst mjög gaman að berja svona útúrsnúninga augum.

Var einmitt að velta lummunum fyrir mér um daginn, það varð hið mesta bull, en skemmti mér um stund.

Ég man eftir að hafa heyrt að eitthvað sé af "svipuðum toga". Ætli gildi sama um togann og strenginn?

Þeir sletta hundunum sem eiga þá og þar lá skyrið grafið.

Þúsundir er líka orð sem má missa sín. Þúsund er hvorugkynsnafnorð og beygist sem slíkt.