Ég er svo aldeilis hristur og hræður. Þegar ég las hinar töfrandi ljóðlínur í síðasta félagsriti hans grét ég. Ekki af sorg, heldur af einskærri hamingju og gleði. Samt er ég ekki maður sem gerir svoleiðis. Þetta var bara svo fallegt að ég varð að gera undantekningu.
Fyrir utan hvað ljóð Jóakims er vel ort og innilega í orð fært þá hafði það afskaplega sterk áhrif á mig að ég veit að Jóakim hefur ekkert gefið sig að skálskap hingað til. Hann er og hefur alltaf verið meistari hins óbundna máls. Satt að segja hafði ég ekki hugmynd um að hann kynni að segja saman vísu, hvað þá svo haganlega saman setta og hárrétta að allri bragfræði sem hér gefur að líta.
Nú gæti einhver, sem ekki þekki hann Jóakim minn vel, haldið að hann hefði fengið einhvern vísnaböðulinn hérna á Lútnum til að hjálpa sér við verkið. En ég veit vel að það myndi hann aldrei gera. Hann er ekki svoleiðis. Hann er ekki einn af þeim sem skreytir sig með stolnum fjöðrum. Hví skyldi jafn fagurlegafiðraður aðili að gera slíkt?
Þetta er svipað og ef ég hefði reynt að gleðja Jóakim með því höggva út handa honum myndastyttu í fullri stærð. Ég kann ekkert að gera slíkt. Ef ég reyndi það er hætt við að mér þyrri fljótt móður og uppskæri vart annað en bing af möl. Jóakim er hins vegar önd sem lætur ekki bugast. Ljóðið er höggmyndin hans og hún er í senn traust smíði og fögur. Hún er hvorki bingur af möl né leirpyttur.
Mér er það eilífur heiður og hamingja að eiga þessa önd að vini.
Sönn vinátta tveggja manna er það heiðarlegasta og hreinasta sem finna má á jörðinni. Veraldarsagan kann mörg slík dæmi: Gunnar og Njáll, Þormóður og Þorgeir, Ástríkur og Steinríkur, Jónatan og Davíð, Baldur og Konni, Sauma-Tómas og Stikilsberja-Finnur. Eini munurinn á vináttu okkar Jóakims og þessara manna er að við erum bestu bestuvinirnir af þeim öllum.
Sumir eiga erftitt með að sjá muninn á sannri vináttu fullorðinna karlamanna og einhverjum öfuguggahætti, halda jafnvel að vináttunni þurfi að fylgja einhver holdleg nánd. Svona geta bara þeir hugsað sem ekki hafa kynnst vináttu af eigin raun.
Auðvitað er ekkert að því þegar fólk dregur sig saman holdlega. Ekki gerum Jóakim til að mynda annað en að samgleðjast þegar Nermal og Næturdrottningin lýsa munnvatnsskiptum sínum. Okkur finnst frábært þegar hún í andaktugri ástarsælu lýstir þrá sinni eftir því að hann komi heim og „slummi“ hana svo að frussutaumarnir slubbist upp um alla veggi. Það finnst okkur sætt.
Við höfum heldur ekki nokkra fordóma gegn því að tveir karlmenn Næturnermalist hvor á öðrum og það þannig að enn fjölbreytilegri taumar, en hér áðan var lýst, frussist upp um veggi og jafnvel loft.
Hins vegar þýðir það ekki að okkur langi til að gera slíkt hið sama. Vinátta okkar er einfaldlega á hærra plani en það. Hún er það ódáinsómæli sálarinnar sem ekkert kemst nálægt og engin fær skilið sem ekki hefur reynt.
Það er ekkert skítugt á bak við skúrinn okkar.
Þettað er nú rosa sætt hjá ykkur báðum . Enn hver er Baldur og hver er Konni í þessu symbiosi ykkar ?
Það er svo, bræður sælir, að við erum EKKI eins og sybosisku vinirnir hinir upptöldu. Það var alltaf einhver brestur í vináttu þeirra allra.
Gunnar var fílið sem Njáll atti á foraðið. Þorgeir var alltaf frekar fúll út í Þormóð eftir atvikið með hvönnina. Ástríkur var alltaf að besserwisserars í Steinríki o.s.frv. Hvað Baldur og Konna varðar þá var sá fyrrnefndi alltaf með hnefann upp í rassgatinu á þeim síðarnefnda. Meður því að vinátta okkar Jóakims er ekki holdleg þá höfum við ekki reynt okkur í fisting af því tagi.
Almáttugur... þetta er orðið svo sætt að ég held að þið ættuð að fá ykkur herbergi!
Þið eruð þá væntanlega ekki heldur Símon Dalaskáld og Gvendur Dúllari? Eða hvað?
Já, já Hlebbi minn. Ég samgleðst ykkur svo innilega. Og þegar hann Kimmi er svona vel stemmdur að vinast með þér, þá er hann ekki að andskotast í okkur hinum á meðan. Það er kostur. Og ljóðin ykkar hvors til annast, eru falleg og vel samin bæði tvö.
Og hvenær ætlið þið svo að skiptast á lykilorðum?
Eins og allra bestu bestuvinir gera.
Regína: við skiptumst á lykilorðum í vor. Síðustu mánuðina fyrir lokun rituðum við hvor í annars nafni án þess að neinn tæki eftir því fyrr en að við gerðum grein fyrir því í félagsritum undir lokun. Þau eiga að vera þarna enn.
Auðvitað, ég áttaði mig ekki strax að þið vitið lykilorð ykkar beggja og farið á milli eins og ykkur hentar.
Megi ykkar fagra vinátta endast og endast.
Orð þín eru sem konfekt fyrir augu mín kæri vinur. Ég svíf á skýi í sjöunda himni eftir lesturinn og lonníetturnar verða blautar á annari hliðinni. Hver skyldi nokkurn tímann vera svo heppinn að eiga jafn góða vináttu og við? Fáir held ég.
[Dreifir blómum út um allt]