Ljósadýrð loftin gyllir
lítið hús yndi fyllir
og hugurinn heimleiðis leitar því æ
man ég þá er hátíð var í bæ.

Ljóðmælandi bregður upp mynd af vel upplýstum bæ. Það var hátíð. Hann kveðst hugsa um þetta í sífellu, þ.e.a.s. hann er með áráttuþráhyggju.

Ungan dreng ljósin laða,

Ljósin laða unga dreginn. Þau lýsa honum ekki bara eða skína á hann. Þau laða hann. Lokka og tæla. Þarna byrjaði þetta. Þessi drengur í kvæðinu er augljóslega ljóðmælandi sjálfur í bernsku sinni og þarna byrjaði geðklofinn greinlega að herja á hann þegar þessi ljósamynd greyptist svo í huga honum.

litla snót geislum baðar.

Systir ljóðmælanda stendur líka í geislum ljóssins en er ekkert heltekin af þeim samt. Bara svona eins og normal manneskja.

Ég man það svo lengi sem lifað ég fæ,
lífið þá er hátíð var í bæ.

Þráhyggjuröskun.

Hann fékk bók, en hún fékk nál og tvinna,

Kynjamisrétti. Hann fær dýra og vandaða gjöf, bók. Hann getur notið þess að lesa hana í ró og næði og ferðast með söguhetjunum um ómælisvíddir frásagnarinnar.

En hún. Hún fékk nál og tvinna. Nál og tvinna! Það var þá fokking jólagjöfin. Skilaboð um að hunskast til að vinna. Og ekki fékk hún léreftið til að sauma í eða forskrift að fallegri útsaumsmynd. Neinei, bara nál og tvinna. Líklega til þess að hún geti stoppað í sokka. Sokkana hans. Setið sveitt og stagað meðan hann viðrar táfýlurnar og les bókina sína.

Hvað gerir maður annars við tvinna? Setur broddinn á honum fyrst upp í sig örlitla stund svo hann stífni. Því næst dundar maður við að koma honum í gatið á nálinni.

Þetta dónalega líkingamál hefur verið sungið á barnaskemmtunum árum og áratugum saman.

Og það að HÚN skuli fást við þetta undirstrikar enn frekar dónaskapinn.

hönd í hönd þau leiddust kát og rjóð.

Hvur djöfullinn er eiginlega í gangi? Hvað eru hálfstálpuð systkini sprangandi um hönd í hönd? Ég meina það. Er ekki í lagi með þessa fjölskyldu, eða hvað? Og hversvegna eru þau rjóð? Voru þau ekki inni að taka upp pakka? Varla var það kuldi og áreynsla sem olli kinnroðanum. Er kannski eitthvað óeðlilegt í gangi á milli þeirra eins og rósamálið um nál og tvinna gefur í skyn? Káfandi kafrjóð hvort á öðru, systkynin.

Sælli börn nú sjaldgæft er að finna,

Ætli stúlkan sé tilbúin að skrifa upp á þessa miklu sælu?

ég syng um þau mitt allra besta ljóð.

Vá, hvernig eru þá hin ljóðin hans? Þetta er nú enginn Gunnarshólmi.

Söngur dvín, svefninn hvetur,

Bíddu nú við, hvaða söngur? Varla þetta hátíðaríbæljóð því það er ort um gamla minningu og ekki hefur drengstaulinn ort það svona í hvelli þarna strax um kvöldið.

Væntanlega á ljóðmælandi við að nú sé kvæðið næstum búið því að nú eru börnin að fara að sofa. En hvað er það þá sem hvetur svefninn úr því að það ekki söngurinn? Eða er svefninn hér gerandinn í setningunni? Líklega - en hvers hvetur þá svefninn til? Er drengurinn með einhverjar ógeðslegar hugsanir um hvað verður hægt að gera þegar stúlkan er sofnuð?

systkin tvö geta ei betur,

hmm... á nú að gera telpukornið meðsekt?

en sofnað hjá mömmu ég man þetta æ,

Nei, fokk, nú er ég hættur!

man það þá er hátíð var í bæ.

Já mundu það bara. Ég vil ekki muna það.