Hann átti ekki eins margar myndir af sér á veggjunum í herbergi unglingsins og Paul. Paul var númer eitt svo kom hann á undan Georg og svo rak Ringó kallinn lestina.

Tónlistin sem þeir frömdu var fyrir mig og mína. Í skólanum og bekkjunum var hlutfallið þetta 75 - 90% Bítlarnir á móti Rollingunum. Það dró samt saman með fylkingum þegar árin liðu og við komumst á æðri menntunarstig. Fyrst líkaði mér ekki hvernig John einangraði sig frá hinum smátt og smátt. Í dag myndi ég segja að hann hafi þroskast frá þeim. Þessi japanska með stóra rassin féll mér ekki, svo ég tali nú ekki um gaulið í henni inná plöturnar þarna meða The Beatles voru í dauðateigjunum.

Svo þroskaðist maður sjálfur og þá nálgaðist maður John aftur, það var svona um það leiti sem fréttin af morðinu barst í eyrun mín úr Radíonette útvarpinu pabba og mömmu.

Síðan eru liðin mörg ár. Þarna skömmu eftir 8. des 1980 mætti ég stundum góðum manni á gangi sem taldist og telst kanski enn ef hann er ennþá á meðal vor "skrítinn". Hann stoppaði mann alltaf þegar við mættumst, lagði hönd á axlir mínar, horfði í augun á mér og hafði yfir þessi ódauðlegu orð J L : Maybee I´m a dreamer, but you are dreamer too" svo gekk hann sinn veg.

Nokkrum dögum seinna var ég í Þýskalandi og stóð þar í biðröð einn daginn við plötubúð til að kaupa og vera með fyrstu mönnum til að eignast "Double fantasy" og hún var spiluð þétt næstu mánuði og meira að segja "gaulið" hennar Yoko var orðið þolanlegt. Það var nú bara þetta.

Give peace a change