Einhverjir hugsa mér eflaust þegjandi þörfina fyrir að bæta við þau rit sem þegar eru kominn um hinn undarlega ríg sem virðist koma upp á milli landshluta. Ég persónulega tel hann vera að mestu í nösunum á þeim sem um hann tala. Enn það sem ég vil tala um og spyrja ykkur álits á tengist þessu ef til vill ekki neitt.

Ég hef ekkert á móti Reykvíkingum, nema þeim stöku vitleysingum sem álíta það heilaga skyldu sína að útlista fyrir mér neikvæðar skoðanir sínar á heimabæ mínum þegar þeir álpast norður. Enn það eru náttúrulega aðeins svörtu sauðirnir sem sem koma óorði á hina.
Eitt þykir mér þó skrýtið við Reykjavík, þó svo sennilegast sé að sökin í málinu liggji hjá mér.

Ef ég er þar lengur enn 1 og ½ dag fer að sækja að mér ,,ógleði mikil". Fyrr í haust ákvað ég að nýta frí sem mér bauðst til að bregða mér suður til Reykjavíkur. Ég var í 4 daga. Ég er mjög ölkær að eðlisfari enn að kveldi annars dags var ég orðinn ófær um þá iðju. Þá hætti ferðafélaga mínum að lítast á blikuna.
Þrátt fyrir þetta var reisan andlega þroskandi (heimsókn í Hallgrímskirkju, hugleiðingar og pælingar, tími til einveru)
Enn samt, yfir þessu öllu lá einhver gífurleg vanlíðan sem bara jókst. Ég var feginn þeirri stund þegar borgin hvarf úr baksýnisspeglinum. Ég var 2 vikur að jafna mig og hef ákveðið að fara ekki aftur nema betur undirbúinn, hvernig þó veit ég ekki.
Hvað gæti mögulega valdið því að mér er ekki vært á stað sem er mér á engan hátt fjandsamlegur og ég fer til af fúsum og frjálsum vilja?