Ég vaknaði fyrir allar aldir við að tveir fílefldir lögreglumenn börðu heimili mitt utan. Þegar ég hafði snætt morgunverð og greitt mér fór ég til dyra. Blasti þá við mér górilla í pollagalla, rauð og illileg og hváði: "Enter?"

Apinn færði mig til yfirheyrslu hjá lögreglu. Taugaveiki hafði gripið um sig á hinu háa Alþingi eftir að bréf Ástu Ragnheiðar birtist á vef okkar. Þótti einhverjum forpokuðum kerfishænsnum grunsamlegt hvar við hefðum komist yfir bréfið og eins drógu menn í efa rétt okkar til að birta það.
Ég benti sjimpanshjörðinni sem hafði hópast um mig á, að bréfinu hefði þegar verið þröngvað inn fyrir dyr heiðvirðra borgara - með aðstoð spilltrar póstþjónustu og vafasamra félagatala kommúnista á Íslandi. Því væru fjölmargir sendiboðar sem enn ætti eftir að handsama, hirta og hengja áður en röðin kæmi að heiðvirðum fréttamönnum, sem í þokkabót ættu afmæli.

Eftir mikið japl, jaml og fuður, tókst mér með aðstoð félagaskírteinis Sjálfstæðisflokksins, fjögurra vel valinna símtala og óvæginna hótana við lítilfjörlega löggæslumenn og fjölskyldur þeirra að losa mig úr prísundinni. Taldi ég mig þá hólpinn.

En nei. Þegar ég kom á ritstjórn ríkti þar alger upplausn. Kaktuz lá á gólfinu og var við það að kyrkja Núma Fannsker sem grenjaði eitthvað um að hann hefði alls ekki stolið fjársjóðskortinu hans. Myglar stumraði yfir skaðbrenndum, dvergvöxnum manni, sem virtist í einhverskonar transi. Hann benti skelfingu lostinn á mynd af Spesa og tautaði í sífellu "draugur, draugur!"

Á skrifborðinu mínu tvær hálfnaktar gjálífistuðrur og reyktu sparismávindlana mína. Þær voru í óða önn að rífa gjafapappír utan af svörtum ílöngum hlut, sem virtist vekja óstjórnlega kátínu hjá þeim. Sérstaklega rafhlöðurnar sem fylgdu.

Ég dró þær út á hárinu og bað þær lengstra orða að rotna í helvíti. Þá rétti ég tafsandi dvergnum túpu af græðandi júgursmyrsli og sparkaði honum síðan sömu leið. Ég leyfði þó Kaktuzi að lúskra aðeins betur á Núma áður en ég skildi þá að.

Ég hélt að svo búnu langa tölu yfir félögum mínum um ábyrgð okkar gagnvart samfélaginu og að svona löguð óregla yrði ekki liðin hér! Að svo mæltu gekk ég út.

Í stiganum rakst ég á Spesa sem var að burðast upp með risavaxna tertu. 'Á nú að fara að heilla dömurnar - og dverginn?!!', frussaði ég móti honum og brá svo í skapvonsku fyrir hann fæti svo hann endaði með smettið á kafi í rjóma og marengs.