Það er naumast að menn eiga bágt með að væta ekki brækur og hvarma yfir arfleifð hvítklædda páfaskarsins sem loks fékk að fara í faðm staðgengils síns á himnum, nú um helgina.

Ágætisnáungi sjálfsagt. Reffilegur kall sem tók sig vel út í kjól og hvítu og hafði ofsalega gaman af að ferðast - að puntudúkkna sið.

En fyrr má nú vera lofbræðingurinn sem vellur upp úr mönnum um þennan vatíkanska yfirstrump sem í kvartöld fordæmdi og fyrirleit getnaðarvarnir og í beinu framhaldi, fóstur­eyðingar.

Það hefði nú tæplega riðið katólska kirkjuskipinu á slig að negla upp svo sem eins og einn smokkasjálfsala í Afríku, eða hvað Jói?

Og ekki var hann nú hrifnari af blessuðum kynvillingunum, sem eru jú eins og allir vita handbendi djöfulsins send til að setja strípur í hársvörð heimsbyggðarinnar og sníða henni föt.

Þó voru þessi gay grey þau einu sem tolldu í starfi hjá honum Jóhannesi heitnum. Bæði vegna rúmgóðra og íburðamikilla piparsveinaíbúða, með ofsalega lekker klukkuturni - og einnig vegna fríðinda á borð við óheftan aðgang að sérsaumuðum ítölskum tískukjólum og drengja­kórum.

Og ekki fengu kvenklerkar heldur náð fyrir augum páfa. Nei fyrr skyldi hann Jóhannes heitinn dauður liggja en að óbreytt kona færi að leggja út af guðs orði. Þvílíkt og annað eins.

Já, hann Jóhannes er dáinn. Fari hann í friði.

Þá er bara að vona að kardínálaklíkan finni nýjan páfa, einhvern sem hefur áhuga á fleiru en hvítum kjólum, heimsfriði - og því að ferðast.