Hér skulu ortar dverghendur.
Í dverghendu eru fjórar ljóðlínur. Rímskipan er víxlrím, þannig að fyrsta og þriðja ljóðlína ríma saman annars vegar og önnur og fjórða ljóðlína hins vegar. Fyrsta og þriðja ljóðlína samanstanda af fjórum bragliðum og mynda kvenrím og önnur og fjórða braglína ríma saman og eru stýfðar og mynda því karlrím. Stuðlasetning er hefðbundin. Stuðull verður að vera í þriðja braglið fyrstu og þriðju ljóðlínu og höfuðstafur verður að vera í fyrsta braglið annarar og fjórðu ljóðlínu.
Tekið af Heimskringlu
Við þetta langar mig að bæta að önnur og fjórða braglína samanstanda af einungis tveim bragliðum, þeim síðari stýfðum eins og segir hér að ofan.
Hver vísa skal byrja á síðasta orði vísunnar á undan.
Byrjum nú:
Samviskan mig sífellt plagar,
svört og köld.
Bærilegir bjartir dagar;
biksvört kvöld.
Samviskan mig sífellt plagar,
svört og köld.
Bærilegir bjartir dagar;
biksvört kvöld.
Fallega ort og skemmtilegt bragform. Skal nú reynt:
Kvöldin löng í koti mínu
kúri ég.
Hungruð og með höfuðpínu
hryggileg.
Ótrúlegt hvað þessi háttur er þunglyndur... mí læk...
Legusárið lýti veldur
ligg þó enn.
kulnaður er kátur eldur
í kaf ég fenn.
Mhm, niðurdrepandi. Það var og að ég skyldi byrja.
Fennir; mjöll á fjalladröngum,
fögur, mjúk.
Kalin, svefni hvílist löngum,
hverf í fjúk.
Fjúka af mér allar syndir;
ég hef trú.
Verst að undir vitstol kyndir
villan sú.
Sú er hvorki fríð né frækin
frænka mín.
Afa henti oní lækinn
uppá grín.
Grínið hefur góða kosti
gott þá finn.
Hátt ég eitt sinn hló og brosti
hringinn minn.
Minna eiga snáðar snauðans,
snarblankheit,
í fátækt stundum fegrast, dauðans
fyrirheit.
Eigi skal taka þetta hátíðlega...
Fyrirheitum fögrum dreifa
fljóðin rjóð.
Kátar ætíð kvelja' og meiða
karlaþjóð.
Fagurt er á fjöllunum
fönnin kvít,
Og truntan með tröllunum
tröllkonan Hít.
Lappi er ekki að tengja hérna, ég skal bjarga því
Karlaþjóðin kyndir undir
kraft og þor
úr því kemur stríðar stundir
styrkur vor.
Vorið kemur væntanlega
í vetrarlok.
Upp þá kannski tekur trega,
trú og ok.
Okið gnæfir yfir löndum
eitt og sér
einkum þar sem sviðnum söndum
saman ber.
"Ber er hver að baki", sagði
bróðir þinn.
Er rúbínskreyttum rýting lagði
rass þíns kinn.
Kindug sála á sviðið labbar:
Sokkurinn.
Eftirherman ekki gabbar
okkur hin.
Hinsegin með rausið ranga
reyndi skop
Texi úldin afturganga
Everts Top
Toppinn alltaf tekur Vímus
trompi með.
Heitara en heitur prímus
hans er geð.
Geðið sveiflast sitt á hvað
frá sorg til gleði.
Drögumst við um drullusvað
að dánarbeði.
Lagfært eftir að ég tók eftir stýfingarvillum í öllum línum:
Geðið sveiflast, hefur hlaðið
hugarstríð.
Dróst ég gegnum drullusvaðið.
Dauðans bíð.