Beđiđ hef ég bjartri hjá
í byrjun dags
Saman öldu siglum blá
til sólarlags
(Athuga, keđju er ekki fylgt.)
(Úps, ég sé ađ ég hef ruglađ öllum stýfingum ţeim sem reglur segja til um. Rođnar óstjórnlega og borar annarri stórutánni ofan í gólfiđ
Foli góđur, ef frumlínur Dverghendu er stýfđar skulu síđlínur hefjast á forliđ. Ţá nefnist formiđ Valstýfa.
Lagsins karlinn leitar enn
um ljúfan heim
Ţýđir eldar efla menn
ţví aldrei gleym
Gleyma aldrei geymdum má
í gráma dags
sem ađ gjarnan gloppótt ná
til gleđi brags
Brag í keđju ber ég saman,
bý til dverg.
Stundum veitir stundargaman,
stuđlaberg.
Stuđlabergiđ strengda myndar
stallađ rím.
Líkt og naprir norđanvindar
nćturhrím.
Nćturhrímiđ nú er fariđ,
norđanátt,
ei fćr lengur Ísland bariđ,
á sinn hátt.
Háttur ţessi herđir lífiđ
heldur oft.
Hjörđ af dvergum hendum íviđ
hátt á loft.
Loft er heldur lćviblandiđ,
líkar mér.
Gái hvernig liggur landiđ,
líka' á ţér.
Ţér ég lofa ţví ađ klára
ţetta ljóđ.
Ţađ er alveg -saklaust sára-
sem til stóđ.
af stóđlífi í stöku vart,
er strákur, bót!
veist ađ hvítt er hvítt - og svart
er klćmiđ blót*
* í merkingunni bölv.
Blóta ég međ bros á vörum
og býđ í dans.
Hvurslags eflaust er á förum
til andskotans.
Andskotann á eyrunum
í Amsterdam,
kitla vil međ keyrunum
í kattarham.
Hamfletti ég hegragrey,
hann svo át.
Illt í maga, uppköst! Svei!
Ekki kát.
Kátt í anda kvikindisins
kveđ ég hér.
Afrakstur ţó erfiđisins
enginn sér.
Sá ég lítinn stökustubb
á stórum vef.
Mátulegan minniskubb
ég matađ hef.
Hefur dvergahendan valin
heiđurs frú
atkvćđi sem eru talin
átta' og ţrjú.