Dagar taldir dauðinn nálgast bráðum
deyjum við hér elli af
endalokum náðum.
Náðum við að negla afturhaldið?
Bláir hlera asnar enn
upprís járnatjaldið.
Tjöldum því sem til er, kæru vinir;
sýnum það & sönnum að
við séum betr´ en hinir.
Hinir sýnast heldur aulalegir.
Alla-vega eru þeir
óskaplega tregir.
Tregur er ég tilað segja nokkuð
fyrren heilleg hugsun í
höfði rétt er flokkuð.
Flokkast ég með fallegustu mönnum.
Oft því gætir öfundar
er þær koma í hrönnum.
Hrannast skýinn, himinbláminn víkur.
Núna kemur sjaldnar sól
sjórinn upp þá rýkur.
Rauk úr logni í rosa, norðan-garra
Býli manna blæs um drjúgt.
Bátar höfn í marra
Marrar hátt í knarrar kili fúnum.
mararfákur sparar spor
spyrnir fiskatúnum.
Fiski-túnin feng og veður-sælu
Sóma-bændur fiska á ferð
fram að næstu brælu
Brælunni nú bölvar karl frá sandi.
Fagra nýja fleyið það
fiskar ei í landi.
Landi nær hin leka, gamla fleyta.
Fisk ég dró úr fögrum sjó
er færið náði að bleyta.
Bleyta vil ég bjóðin skraufafúnu,
í freraroki flýt ég vart,
á fleyjunum þeim lúnu.
Lúið er nú langskip minna drauma
Eftir liggja öll mín spor
æfi-langra sauma
Saumað hef ég soltnum, þræði langa.
Gott er þegar daprir deyja,
dingla eða hanga.
Hangikjöt er hollusta af fjöllum
Met ég ketið meyrt og feitt
mest af réttum öllum.
Öllum kom á óvart rok og vindar.
Eftir haustið hrímast barr
og hvítna dökkir tindar.
Tinda-bikkjur tilvalið að kalla
Þá sem ganga víðan völl
og villast upp til fjalla