Hlewi er skammar skjóðurinn
skástur vær'ann fullur.
Hanns er lasta ljóðurinn
og löngun í svartar bullur.
Lappi er getulaus gígaló,
grálúsug dúsa af naflaló.
Hálfvitinn öðlast þó hugarró
er hlustar á Sögu í mykjuþró.
Þú ert huglaus froska fló
frekar ljótur stundum.
Farðu í rassgat körtu kló
og kæstust í fenjasundum.
Lappi þú ert lúsugur.
Lifir á þér flóin.
Þig elta bóndans búsugur.
Bæta vilja fóðrið hróin.
þú ert bjálfi bullustrokkur
blauður árans dóni.
þú ert defils drullusokkur,
og dæmdur strætisróni.
Vagar hér á vappi Lappi,
vesældómsins drullu-bulli,
úldnu spýr hann krappi af kappi
úr koki sínu, fullu af sulli.
þú ert armur andstroti
asnakjálki líka.
Faðu í heita horngrýti
hælisrottu píka.
Farðu Lappi að fróa þér,
fúli, slappi djókur,
gamli hrotti og hóruver,
hælisrottulókur.
Líkt og træði strýið Stebbi
stappar þú í mykjuflór
uns drukknarðu í hlandi Hlebbi.
Þá hlæja menn í einum kór.
Þarna lýsir sjálfum sér
subbu rosa kjaftur.
Með þrútinn kjaftinn falskur fer
furðulegur raftur.
Sköllóttur með skegg á vör,
skelfilega ófríður.
Drullustorkin drengsins spjör.
Draghaltur og klofsíður.
Gamla lóða lufsutík,
landins sóðabrók,
sér er Blóðugt sljáfri lík,
sýgur þjóðarlók.
Hér vil ek um bæta betur
blóðugt algjört ógeð er.
þetta ræfils truntu tetur
tilbúinn að fróa sér.
Lappi hefur lítinn böll en lýgur öðru
eins og hæfir eiturnöðru.
Það er padda, þræll og flón,
á þræði góðum.
Alltaf finnst mér ógnartjón,
af orrðasóðum.
Upprifinn með öxl á herð,
eymdartuska lítilsverð,
hann er af þerri gráu gerð
sem gálur vill — en má ei serð-
a.
Úr hlewa vellur vitleisann
vantar í hann skrúfu?
Þennan annars mæta mann
magnaðann á grúvu.
Grúví yrkir lappi ljóð,
leirhnoð flest og engin góð,
í augunum er aldrei glóð
né aksjón nein í heila.
Fer hann ekki bráðlega að beila?