Stútinn totta stundum má
stígur veig til höfuðs þá.
Á annan veg mér eitt sinn brá.
Allt var þá á tundri og tjá.
Tjáningin nú tryllir prest
sem telur að nú víst sé best
til vítis fari fyrir rest
fasistanna stjórnarpest.
Pestarkýlin klóra ég.
Kláðaverkir svía..
Apabóla er ægileg,
illa veikin nýja.
Nýjabrumið nú er af
og nokkuð enn í land.
Ótrúlegt að enginn haf-
i ennþá siglt í strand.
Strandaður er ég; storknaði í fjöru
steinum og björgum hjá.
Þytharðir vindar magnandi möru
Meina mér hafi frá.
Frá er humynd frá er geð
frá er myrkri handan
"Þessum lítið þætti peð!!"
.......þul´ein hreyttí Mandann
Dannebrog er danskur fáni,
Danir eru ágæt þjóð.
Þegar fæðist fullur Máni,
frábær kveð ég ástarljóð.
Ástarljóð mörg forðum kvað ég kvendi.
Hún kallaði mig gersemina sína.
En skyndilega skæting hún mér sendi.
Skjátan las víst sjúkraskrána mína.
Mína sögu mætti skrifa
morgun- fyrir -kaffi.
Eftir mat svo ætla að lifa
óbundinn af straffi.
Í straffi var hann víðast hvar.
Vínið öllu spillti.
Með vögnum ekki fékk hann far.
Fjandinn var með pilti.
Pilti góðum pía kynntist,
prufaði að reyna við.
Vel það tókst hún við hann mynntist,
víst þá lífið komst á skrið.
Skriðum, manstu, skruggufullir
sköngluðumst loks heim til þín.
Þó áfram þú í solli sullir
sýp ég aldrei framar vín.
Vín ég gjarnan vildi fá
viskí- eða -glas.
Áhyggjur þá engar á
og ekkert mas og þras.
Vín ég gjarnan vildi fá
viskí- eða -glas.
Áhyggjur þá engar sjá
og ekkert mas og þras.
Þrasa ég og þrúkka mjög
um þingleg mál.
Af því fæ ég aukaslög
og auma sál.
Sálargáfu sagði ek mína:
"Saman orð að malla".
Skarpur fór þá skati að kíma:
"Skoða rímsins halla".
Halla ég því hurðarás
hef um axlir reistan.
Af því bakið er í lás
og engan finn ég neistann.
Neistan kveikti nályktin
Napurt blés á suðurhorn.
Sóttir þú kát þá sigtin.
Þannig fengust nokkur korn.
Kornið vex að vonum fram
það vænt mun eymast betur.
Af svo mun ég drekka dramm
sem dugar næsta vetur.