Hunzkaðist ég heim til mín,
hunzaður af öllum.
Nú mér sjálfum veiti vín;
vorið komið, sólin skín.
Skín hún ei þótt sumar sé
sól sem vermir landið.
í kyndingu nú fer allt fé
og frýs úr manni hlandið.
Hland komst fyrir hjarta mitt,
og harmur þá fram brauzt,
er Grágrímur fjarlægði framlag sitt
fyrirvaralaust.
Fyrirvaralaust vort land
lokast hér nú getur.
Eldgos pestin eitthvað bland
eða bara vetur.
Vetur kemur vex þá þor
vísnagerðamenna.
Og þeir sem latir voru í vor
vísur yrkja nenna.
Nennan farin núna ég
nenni þó að sofa.
Nennan virðist vera treg
svo verkum engum lofa.
Lofar engu latur gaur,
lætur tímann renna.
Sér að vinna inn einhvern aur,
ekki virðist nenna.
Nenni ekki að norpa hér.
Napra finn ég strauma.
Þegar kem ég fólkið fer.
Forðast slápinn auma.
Auma drykki enga vil
enda sjást ei líti.
Ég borða kæst og súrsuð svil
og sötra Ákavíti.
Ákavítið ákaft sötra
ákveðnir og hressir menn.
Ósköp skrítið er að lötra
á eftir þeim með ivín brenn-.
Brennur á mér ýmislegt
sem ekki má hér flæða
sumt er hulið, sumt er þekkt
sumt má alldrei ræða.
Ræðan sterka ræsir lýðinn,
reiði vill hún magna.
Eftir löllum alltaf hlýðin
ómennum að fagna.
Fagnaði ég Jóns Kára kvæðum,
sem komu fram í snildar bók hans Þokum.
Aldrei mun ég ná hennar hæðum,
þó hátt ég fljúgi í minum absúr rokum.
Rokum fagna og rigningum
sem rífa burtu klakann.
Ég senn þá hætti signingum
og set þá niður hakann.
Hakakrossinn kominn aftur
Kænugarður berst þó enn.
Atomveldum eykst nú kraftur
endalokin koma senn.
Sennilega sinnast þeim er saman vinna
ef þeir varla nokkru nenna
og ná svo hinum um að kenna.
Kennt var mér að fela fé.
þá fræðslu hef ég bezta þegið.
Þó illa fengið oft það sé
alltaf vel ég hef það þvegið.
Þvegið hef ég þurrmatinn
og þurrkað mína drykki.
Af því varð ég, óvitinn,
eins og refur Mikki.