Hugur dvelst við háfleygt tal.
Hlusta ég á ræður presta.
Hjálpræðis ég sit í sal
sálina mun ekkert bresta.
Bresta flestöll bönd um síðir,
brotna niður húsin traust.
Eitt sinn töldumst eflaust fríðir
og okkar nokkuð falleg raust.
Rausnarlega gaf mér graut
góða frúin kristna.
Sagði eg glatt er gekk á braut:
"Góð fannst mér þín ristna".
Risnan er víst rífleg hér
í réttútfærðum vísum.
Innihaldið er þó gler
en allt í lagi í krísum.
Krísum gazt þig kveðið úr,
karl minn, ráðagóði.
Alltaf djarfur aldrei klúr.
Orðfær fylltur móði.
Móðins er að mjaka sér
í mjúkinn hjá þeim ríku.
Oft það hér þó illa fer
að ana í slíka klíku.
Klíkubræðra kærleiksþel
Kappsmál mín oft studdi.
Alltaf þeir mér vildu vel
og virði gáfu í buddu.
Buddu vil ég brúka sem
botnlaus er af krónum,
en blankur svo í búð ég kem
og borga allt með jónum.
Jónsgrösin mín jeg mjög reyki.
Jurtir þær ég rækta út í mó.
Þessu fylgir framandleiki
og friður, sæla, unaður og ró.
Ró og friður ríkja hér
röfl þau ekkert líða.
Ef að ég mér framúr fer
fer mér brátt að svíða.
Sviðið hef ég haus af kind
Hann í pottinn lét ég
Hann tók á sig mína mynd.
Matgráðugur hann nú ét ég.
Ég hef lært að lifa með
lokkafæð og hrukkum
þó ekki lyftist upp mitt geð
er andlit fæ úr krukkum.
Krukkur fullar á ég enn
af ýmis konar keti.
Fer ég þeim að fleygja senn
svo fyllt ég aðrar geti.
Geti ég í gamni sett
gemlinginn á þakið
verður frúin voða grett
og vefur mig í lakið.
Lakið bætta leggst ég á.
Læt ég undir höfuð svæfil.
Mér ullarteppi ætla fá.
Ekki kalla mig þá ræfil.
Ræfildómur ráðamanna
ríkum hentar vel.
Valdatengslin víst má banna
-vítis dýpsta hel-.
Ég heljar karl mig kallaði.
Komst í slag við óðan skríl
Þá einn mig skratti skallaði
skríða varð ég undir bíl.
Bíla- fékk ég -braut að gjöf
í botni keyrði druslurnar.
Á því varð því engin töf
að ekki dyggðu göturnar.