Smælið heims um hryggðarból
hefur marga kætt.
Varla samt það veitir skjól
né virðist svöngum ætt.
Ætt mín gjöfug gallalaus
með gáfnatölu stóra.
Frændfólk mitt allt Framsókn kaus
og fær því hér að tóra.
Tórað höfum, tæpt þótt hafi staðið,
á trosi því sem lífið okkur bauð.
Nú ríður sá með ljáinn heim í hlaðið
og hlær. Það er víst afi minn á Rauð.
Afi hrópar: Áfram þeysum, Rauður!
Afi er fullur; fákurinn
feitur bjöllusauður.
Bjöllusauðir bulla oft
bölvað drullufrauð.
Þó amma sneri upp í loft
fór afi samt á Rauð.
Rauðu augun renna hýrt á rommflöskuna.
Löggin áfram gleður guma.
Gleðjumst þar til tréin bruma.
Brumm-brumm segir bíll er ég hyggst bráðum keyra.
Brumm-brumm hans skal bærinn heyra.
Brumm-brumm lætur vel í eyra.
Eyra goðsins af var sneytt svo ýmsir þekktu.
Tinna, sem og Tobba, hrekktu
træbal-gaurar í landi hvekktu.
Hvekktur mjög og hvumpinn þegar kveikiþræði
styttist í með stundarbræði.
Sturlun vex með jólaæði.
Jólaæðið jafnan dregur
jóladilk á eftir sér.
Skuldunautur skemmtilegur
sker hann þá og svíða fer.
Fer að kólna veður vond
vantar alla stillu.
Heima sit og horf'á Bond
að hamra á þeim illu.
Illu heilli allir falla úr elli og drullu.
Hellings bull úr Höllu vellur,
hryllings skollans bullið gellur.
Gellur sumar saltaðar
soðnar hér og étnar
Ekki kannski allstaðar
eru þær eins metnar.
Metnaðinum fatast flug
í fjandans ótíðinni.
Hugsun alla, hvöt og dug
hefur snjóað inni.
Innipúki ætla ég að vera
í allan dag, og kannski fram á morgun.
Lengst af mun ég heila hrúta skera
í hátíðanna trog, þó vanti borgun.
Borgum ekki lánin ljótu.
látum fara allt í salt.
Hættum nú að grafa gjótu
og gefum bara skít í allt
„Allt er betra en íhaldið,“
eitt sinn framsókn sagði;
uns íhald varð og íhaldið
í íhaldsmennsku lagði.
Lagði ég þig í lautartúr
og lagði svo mig á eftir.
Vonandi ertu ekki súr
að ekki ég hafi boðið kúr.