Sálina ég seldi fyrir glingur
sem að ég svo tapaði í spilum.
Ef að ég nú afar væri slingur
ég aftur hana seldi gegn óskilum.
Sálin engist, sálin kvelst,
sárum veldur ekka
þessi firra að hafa helst
hætt alveg að drekka.
(Úbbs. Billi vann þetta sálarstríð.)
Óskilahundurinn Hjöri
hamast á gítar og röri
og yrkir í beit
úr útkjálkasveit.
Hvað ætli hann gáfulegt gjöri?
Gjöri ég mig gersamlega að fífli
og grátur þungur hefst með sogum ekka
er næsta víst að nefið fljótt það stífli...
ég nasadropa fæ mér þá að drekka.
Drekka enn af miklum móð
mörg víst urðu staupinn.
En í pípu Tóti tróð
tóbaki bak við laupinn.
Laupinn hef ég lagt upp með í lundinn græna.
Í svo legg ég lortinn væna;
í leiðinni er gott að spræna.
Sprænukríli ágætt eitt er áin Níl
Upptök krókó- eru í -díl
en ósinn, það er rani á fíl.
Fílapensla finnst víst mörgum fínt að nota
ódauðlega list að skapa.
(Að -lyktun á- ég nú víst hrapa.)
Hrapa niður björgin brött
bjólfur og sláturtunna.
En heima standa fjandi fött
Finnur og hún Gunna:
Gunna er í gömlum skóm
og götin mörg á sokkunum.
Upp nú hefur ráman róm
og rauðum sveiflar lokkunum.
Lokkasíður lengi var
Lárus Heiðar.
Núna eru aðeins þar
auðnir breiðar.
Breiðar götur best mér finnst að labba,
og bústnar meyjar helst ég vildi knúsa.
Við þétta menn á velli vil ég rabba,
og volgan teiga landa úr mjólkurbrúsa.
Ég hef reynt að hafa það fyrir reglu á svona þráðum að svara ekki beint þeim sem var að svara mér síðast svo að þráðurinn breytist ekki í tveggja manna tal. Þegar Billi er eini virki Póinn á þræðinum neyðist ég til að brjóta regluna (reyndar meðr arfaslakir vísu) en vona að aðrir fari að vakna.
Brúsa frænda bað hún sinn
um býsna mikið tyggjó
er sprakk svo við tók spítalinn,
- spæling að minni hyggjó.
Hyggjó þóttist hafa nægt en heimskt var þus.
Vizzini sér valdi glas
en víst samt dó við argaþras.
Argaþras um þrusuvonda stöku
átti við mitt eigið hnoð,
ekki fara í köku.
Köku át og djús með drakk
Dabbi kóngur sposkur.
Lagði sig og fór á flakk
fanen hann var Norskur.
Norska tel ég blessun besta
brjóstdropana vænu.
Einu sinni átti ég hesta,
úlfalda og hænu.
Hænuskrefin helst vill taka haninn minn
er heldur upp á hauginn sinn.
(Svo hverfur ávalt kjarkurinn.)