Maga stór er Gunnsa Geira
grettt og jafnan fjasandi,
Svo ku það líka miklu meira
er mærðarfull og þrasandi.

Þrasandi, bölvandi, brasandi,
bullandi, kjaftfor – en vitandi –
að Framsóknarmaddama masandi
mígur í skófatnað sitjandi.

Sitjandi beið hún í ballkjólnum glæst,
búin til geiðskapar, svolitið æst,
í tramadól hafð'ún og tekíla splæst,
þið trúið því ekki sem gerðist næst ...

Næsta trikkið núna er að ná í dósa-
staflann sem að stendur þarna,
strax, því Heinz er matur barna.

Barna mun ég bráðum þig
sem bíður heit á fleti.
Nú er að girða niðr'um sig
– næst að sjá hvort geti.

Geti ég þér gefið ráð
sem gagnast vel.
Það víst í bækur verður skráð
ég vísast tel.

Telefunken tel ég afbragð tóla vera.
Úr lampatæki lögin eru
sem ljós af þúsund Watta peru.

Perulaga er Pálína frá Patreksfirði.
Hversu glaður ætli' eg yrði
ef ég mætti ... gæti ... þyrði?

Þyrði ég að þukla hrútinn, þennan glæsta,
og hans djásn af hörku hrista,
held ég að mín biði kista.

Kistusmiðinn kyssti ákaft káta ekkjan.
Sá hélt bíða rennirekkja
en í rauninni var hún að blekkja.

Blekkja þeir sem biðja griða
börnum sem í stríði lenda.
Samviskuna sína friða
svo þeir naga pylsuenda.

Pylsuenda einum mun ég aldrei hæla:
með rúsínu! Já þvílík þvæla!
Þessu fór ég strax að æla.

Æla þeir sem áfenginu óspart kyngja.
Betra væri að brosa og syngja
og bara litlum glösum klingja.

Klingt í glasi koníaks ég kann að hafa
og ýmsan teygað aldinsafa
– á því tel ég líitinn vafa.

Vafasöm er veröldin á virkum dögum.
Hættulegri á helgidögum.
Hryllingur á öðrum dögum.

Dögum hef ég drottins eytt við döpur gæðin.
Dögum saman drepið þráð minn
dögum af svo verði ráðinn.

Ráðinn er ég reglulega,
raunalegt það glens,
til að yrkja allavega
óknytti og skens.

Skens er tíðum skeinuhætt
með skörpu biti.
Ýmsum hefur undan blætt
– sé ort af viti.