Útvarpið var eitt sinn hér
aðal stöðutáknið.
Nú út skal varpa, fuss, það fer -
fennir yfir báknið.
Báknið stóra er stoltið mitt
stofuborð það heitir.
Mæðulegur hugsa um hiitt,
sem hroll mér bara veitir.
Veitir mér að vori til
virðulega stöðu
í stórsveit sinni, Steini spil,
ég stjaka burtu vöðu.
Vöðu af hnísum Sámur sá
sálarlausi bjállvinn.
Út í fjós sér bjáninn brá
og barasta,skaut kálvinn.
Kálvinn á mér kalinn er á hvorum fæti.
Ef þeir fara eflaust sýti
eg þau miklu, svæsnu lýti.
Lýtin eigi okkur hrjá
enda sætir fuglar
Fæstir okkar óttast vá
sem aðrar þjóðir ruglar.
Ruglar Sveinki reitunum
rétt af gömlum vana:
Oft er svalt í sveitunum
Svölu gefur hana:
Hana má á haugnum sjá
heldur roggna gala.
Háa sjéi hún vill ná
í harmónískum skala.
La Scala er ópera á Ítalíu
enn á ég frama þar von
fyrst þar sinni kæstu má kasta upp spýju
Kristján minn Jóhannsson.
Jóhannsson þinn gengur gleiður
götuna fram eftiir veg.
Er á svipinn rosa reiður
og röddinn svakaleg:
Jóhannsson ég karlinn Kristján þekkti
sem kenndi mér að lifa eins og maður.
Með söng hann aldrey samborgara hrekkti,
en sáttur var í lagleysinu, og glaður.
Svakaleg er Svana Há.
það sérhver þekkir maður.
Kaffisopann alltaf á
svo út þú kemur glaður.
Glaðlegur er sveinninn Sveinn
sviphreinn ætíð glaður.
Góður drengur hjarta nreinn
og huggulegur maður:
Maður sá er mátti ey
mannréttindum sinna
vill víst kalla komma grey
sem kunna ekki að vinna.
Vinna og kætast margir menn
morgunverkinn, bíða.
Helgin ljúfa sem að senn
seggir detta íða.
í'ða dettum drekkum öl
drekkum okkur fulla,
En fyllerýi fylgir kvöl
þá fara menn að bulla.
Bullan fer á boltaleik,
bölsótast og ragnar.
Upp svo stendur ári keik
ef andstæðingur þagnar.
Þagnar aldrei hún Gunna gæs
gargar út í annað.
Áðan hrópað rok,læs læs
að ljúa er víst bannað:
Bannað er að bulla neitt
á Baggalúti.
Í blíðviðri er býsna heitt
en bara úti.